Recensie 'Grudge Match'

De Niro en Stallone tegen elkaar in de boksring. Daar zit potentie in, die door de luiheid van de makers niet echt wordt uitgebuit. Het is allemaal redelijk vermakelijk, maar we hadden prima zonder deze rematch gekund.

"No matter how hard you guys work, it won't be your best", zegt Kim Basinger tegen Sylvester Stallone. "Well, it's the best we've got", is zijn antwoord. Ze hebben het over de Grudge Match uit de titel die eraan zit te komen tussen Razor (Stallone) en The Kid (Robert De Niro). Maar misschien hebben ze het ook wel over de film zelf. Je kunt veel over Stallone en De Niro zeggen, maar niet dat ze niet het uiterste uit het laatste deel van hun carrière persen. De Niro blijft variaties spelen op de maffiabaas, meestal komisch bedoeld. Stallone blijft teruggrijpen op Rambo, bijvoorbeeld met zijn succesvolle Expendables-reeks. Dus toen een gewiekste producer (Michael Ewing) bij de heren langsging met het idee van een Rocky versus Raging Bull film, kostte het waarschijnlijk niet veel overtuigingskracht om ze aan boord te krijgen.

Opgeleukt

Het zal misschien een rechtenkwestie zijn, maar de film gaat niet echt het spel aan met die twee iconische filmpersonages, tenzij je De Niro's pens (Raging Bull) en een grap in een koelcel van een slachthuis (Rocky) meetelt. De botsing tussen de twee acteurs moet hier dus de attractie zijn. En de makers lijken te beseffen dat je met deze twee namen alleen geen volle zalen meer trekt. Daarvoor zien we ze al te vaak op het scherm. De film is daarom opgeleukt met voor elk wat wils. Zo is er Kevin Hart, die onlangs met succes de fakkel heeft overgenomen van Chris Tucker als snelpratend, opgewonden standje. Ook krijgen we Alan Arkin in een scootmobiel, die Burgess Meredith in herinnering moet roepen als bejaarde trainer van Stallone. Er is zelfs plaats voor een ersatz-Adrian, ingevuld door Kim Basinger, die de ondankbare taak krijgt te luisteren naar verwensingen als "geef 'm zijn ballen terug".

Basingers personage vormt de spil in een aantal verhaallijnen dat ons moet onderhouden onderweg naar het grote gevecht. Razor en The Kid waren niet alleen in de boksring elkaars grote rivalen dertig jaar geleden. Ook op persoonlijk vlak blijkt er nog het een en ander te moeten worden uitgevochten. Die verhaallijnen zijn redelijk vermakelijk, maar wel wat mager en voorspelbaar om de hele film naar het einde toe te dragen. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de grappen, waarvan sommige zelfs ronduit van luiheid getuigen. De schrijvers (Tim Kelleher en Rodney Rothman) hebben niet echt geprobeerd om het uiterste uit de opzet van deze film te halen. Het beste compliment dat je Grudge Match kunt geven is dat het een stuk slechter en smakelozer had gekund. Het blijft allemaal vrij onschuldig, af en toe bijna schattig, maar vooral: perfect overbodig.