Recensie 'Ain't Them Bodies Saints'

Een typisch Texaanse vertelling wordt op eigenzinnige wijze verteld door regisseur David Lowery. Bob en Ruth worden na een mislukte overval van elkaar gescheiden. Lukt het ze om weer bij elkaar te komen? En wil Ruth dat eigenlijk nog wel?

Texas is een bijna onuitputtelijke bron van inspiratie voor filmmakers. Het lijkt de laatste jaren wel of de staat in het zuiden van de VS alleen maar prominenter wordt als decor voor de meest uiteenlopende verhalen. De wederopstanding van Matthew McConaughey alleen al heeft het archetype van de Texaanse cowboy zo veel schakeringen gegeven dat we daar nog jaren mee vooruit kunnen: van de ijskoude huurmoordenaar (Killer Joe) via de vogelvrije vreemdeling (Mud) naar de aids-activist tegen wil en dank (Dallas Buyers Club). Ook Ain't Them Bodies Saints speelt zich af in de Lone Star State, wat wordt aangekondigd met de woorden "This was in Texas". Die formulering roept samen met de titel van de film al direct een sfeer op van vervlogen tijden. Of misschien juist van een tijdloze vertelling.

Mislukte overval

Ain't Them Bodies Saints begint met gebeurtenissen die je normaal gesproken aan het einde van een film zou verwachten. Bob (Casey Affleck) en Ruth (Rooney Mara) worden na een mislukte overval onder vuur genomen door de politie. Nadat het tweetal zich heeft moeten overgeven, neemt Bob de schuld op zich en verdwijnt in de cel. Ruth blijft alleen achter, in verwachting van hun kind. Het feit dat regisseur David Lowery deze gebeurtenissen aan het begin van de film plaatst, toont waar zijn interesse ligt: niet bij de momenten die doorgaans de dramatische hoogtepunten vormen, maar juist bij wat er tussen die momenten in gebeurt.

Zonnig landweggetje

De film gaat over de pogingen van Bob en Ruth om weer bij elkaar te komen. Gaandeweg zien we dat het niet alleen de tralies zijn die de twee scheiden. Heel subtiel toont de film ons dat Ruth een bepaalde rust heeft gevonden in haar nieuwe leven. We komen haar enkele jaren na de schietpartij tegen in een zomerjurk, op een zonnig landweggetje op weg naar huis met haar dochtertje. Het groene gras wuift in de wind, de krekels tjirpen. Rooney Mara heeft zich een prachtig Texaans accent aangemeten en verdwijnt met haar zachte en tegelijkertijd vastberaden blik volledig in haar rol van deze ondoorgrondelijke Ruth. We gunnen Ruth dit nieuwe leven en misschien willen we helemaal niet meer dat Bob ooit nog thuiskomt.

Dit is een film die heel effectief een sfeer oproept. Regisseur David Lowery heeft het zelf vergeleken met de sfeer van een oud folknummer. We zien een pick-uptruck over een zandpad tussen de weidse maïsvelden rijden met een grote stofwolk achter zich aan. We horen de prachtige muziek van Daniel Hart met ritmisch handgeklap, violen en banjo's. Er hangt ook dreiging in de lucht. Er wordt gesproken over God en de duivel. En er is een confrontatie ophanden over een koffer vol geld. De manier waarop de film omgaat met deze typisch Texaanse ingrediënten is prettig eigenzinnig. Ain't Them Bodies Saints houdt tot het einde zijn melodie vast. Ook als er een schot klinkt.