Recensie 'We Are The Best!'

Lukas Moodysson is terug in vorm met zijn frisse, opbeurende film over een groepje tieners in het Stockholm van de jaren tachtig die een punkbandje starten. Klara en Bobo vinden ouders stom, gym verschrikkelijk en ze zullen je wel even vertellen welke muziek echt niet door de beugel kan.

"Ik ben begonnen aan een nieuw project," zegt iemand op een etentje dat de moeder van de 12-jarige Bobo (Mira Barkhammar) geeft. "Ik ga achterwerken fotograferen. Eerder heb ik al voeten gedaan." De Zweedse regisseur Lukas Moodysson kiest in zijn nieuwe film We Are The Best! onvoorwaardelijk de kant van de tienermeiden. En vanuit dat perspectief hebben alle volwassenen alleen maar dit soort belachelijke gesprekken. Ze zijn überhaupt stom. Zoals de vader van Bobo's vriendin Klara (Mira Grosin) die in zijn onderbroek op zijn klarinet wil komen meespelen als Bobo en Klara hun zelfgeschreven nummer aan het instuderen zijn. Dat nummer gaat erover dat ze sport haten en het is opgedragen aan hun gymleraar. Dat de twee vriendinnen geen instrument kunnen bespelen doet er niet toe, want ze zijn punk. Toch merken ze dat hun chaotische getrommel op de drums en gepluk aan de basgitaar erop vooruitgaat nadat ze Hedvig (Liv Lemoyne) voor hun band gerekruteerd hebben. Hedvig zingt normaal liedjes over de Heer waarbij ze zichzelf begeleidt met haar klassieke gitaar, maar ze blijkt ook aardig van wanten te weten op een elektrische.

Opbeurend

Met We Are The Best! heeft Lukas Moodysson het plezier in het filmmaken weer teruggevonden, dat is in alles te zien. Hij was er even een paar jaar uit na Mammoth, een film die voor hem zowel qua proces als qua resultaat op een teleurstelling uitdraaide. We Are The Best! is op veel manieren een terugkeer naar Fucking Åmål, zijn debuut waarmee hij in 1998 de wereld veroverde. Hij haalt in zijn nieuwe film niet helemaal het niveau van die triomf, maar We Are The Best! heeft eenzelfde opbeurende en bescheiden aard. De stijl zou je typisch Scandinavisch kunnen noemen, met veel handcamerawerk, weinig speciale belichting en het ontbreken van filmmuziek. Het zorgt ervoor dat je als kijker prettig dicht bij de beweeglijke hoofdpersonen blijft. Je bent voor even een terloopse getuige van hun leven. Meer moet je achter deze film ook niet zoeken.

Woordenstroom

Van het kleine dorpje Åmål waar de verveling moest worden verdreven is de handeling hier verplaatst naar de grote stad: het Stockholm van 1982. Daar is vooral de hyperactieve Klara bezig met het fanatiek uitdragen van haar visie op de maatschappij. Kernenergie, religie, alles wat in haar ogen "rechts" is kan op een niet altijd even logische woordenstroom rekenen. Bobo is wat stiller en gematigder. Maar als het gaat over muziek hebben ze allebei een uitgesproken mening over wat goed en wat slecht is. Tenminste, tot er een jongen in het spel is. Dan blijken Klara's overtuigingen toch ineens plooibaar.

Die muziek waar het in We Are The Best! over gaat is overigens typisch Zweeds. Het maakt dat dit aspect van de film wat minder aankomt bij de Nederlandse kijker. De Zweedse punkscene van de jaren tachtig – met bands als KSMB en Ebba Grön – is aan ons grotendeels voorbij gegaan. Wij luisterden in die jaren naar ABBA. Klara en Bobo zouden ervan gruwen.