Recensie 'Visages Villages'

Agnès Varda maakte decennialang foto's, films en beeldende kunst. Nu is ze 88, maar nog net zo levendig en nieuwsgierig naar de wereld om haar heen. Samen met de 33-jarige JR, fotograaf van beroep, trekt ze het Franse platteland in om in de vorm van een documentaire verslag te doen van de foto's en kunstwerken die ze maken van de mensen die op hun pad komen.

Varda noemt het zelf haar grootste wens om nieuwe mensen te ontmoeten, hun gezichten te zien en ze te fotograferen. Kunst maken is een manier om de gaten in het geheugen te vullen, zo zegt ze. In Visages Villages reflecteert ze op haar leven en het werk dat ze in de loop der jaren gemaakt heeft. Ze is zich bewust van het feit dat dit wel eens haar laatste film zou kunnen zijn, maar dat mag de pret niet drukken. Met veel energie stort ze zich samen met JR op dit project, dat uiteindelijk draait om verbinding. Met een busje dat is omgebouwd tot fotohokje én megaprinter toeren ze door het Franse platteland en komen ze op de meest uiteenlopende plekken. Alle mensen die ze ontmoeten zijn op een bepaalde manier bijzonder en uniek – maar wat ze delen is dat ze allemaal nooit echt in de schijnwerpers staan. Door het werk van Agnès en JR worden ze plotseling het centrum van de aandacht. Ze worden vastgelegd, hun bestaan wordt bevestigd in de vorm van enorme zwart-witfoto's op muren.

Alleen maar blije mensen

Mensen werken graag mee aan de film en tonen oprechte belangstelling, en dat werkt op z'n beurt wederzijds. De kunstenaars gaan op zoek naar bijzondere plekken en boeiende onderwerpen en vormen een band met de mensen die ze fotograferen. Alle personen in de documentaire zijn erg open en delen graag hun verhaal. Deze vrolijke eerlijkheid zet in de eerste minuten al de toon voor de hele film. De sfeer blijft luchtig, ook tijdens gesprekken over verlies en ziekte.

Niet echt de diepte in

De gesprekken tussen de twee hoofdpersonen komen nu en dan wel wat gekunsteld over. Het lijkt een versimpelde versie van de onderlinge communicatie tussen de twee, om het gedachteproces achter de kunstwerken toe te lichten, maar het voelt ingestudeerd. Hierdoor verliest de inhoud van het gesprek enigszins zijn betekenis. Daarnaast komen sommige dingen nogal vaak terug, terwijl andere onderbelicht blijven. Je krijgt als kijker het gevoel dat er een deel van het plot mist. De motivatie achter de samenwerking wordt niet duidelijk en over JR komen we helemaal niets te weten. Dit maakt de film niet raadselachtig, maar zorgt vooral dat het wat oppervlakkig blijft.

Ondanks dat is het kijken van Visages Villages een ontzettend plezierige ervaring. Het is een blije, ontroerende en vooral heel gezellige film, vol met indrukwekkende kunstwerken en mooie beelden van het Franse landschap. Een hartverwarmende anderhalf uur die een brede grijns op je gezicht achterlaat.