Recensie 'Little Women'

Het boek Little Women van auteur Louisa May Alcott is al meerdere malen verfilmd en je zou denken dat het verhaal nu wel verteld is. Lukt het regisseur en scenarist Greta Gerwig om een frisse wind door het aloude verhaal te laten waaien of kijken we naar de zoveelste inwisselbare verfilming van een klassiek verhaal?

De oorsprong

Het boek werd oorspronkelijk in twee delen uitgegeven. In 1868 en 1869. Alcott schreef het boek in eerste instantie om van haar geldzorgen af te komen. Haar uitgever stelde voor om een boek voor jonge vrouwen te schrijven. Alcott liep zelf al rond met het idee om een boek over haar familie te schrijven die naast vader en moeder uit vier dochters bestond. Het semi-autobiografische boek werd een groot succes en omdat Alcott niet koos voor een eenmalige betaling voor de rechten van het boek, maar voor een voorschot en een royalty voor elk verkocht exemplaar verdiende ze ook nog goed aan het boek.

Het gezin als middelpunt

Het verhaal van de vier zussen Jo March (Saoirse Ronan), Meg March (Emma Watson), Amy March (Florence Pugh), Beth March (Eliza Scanlen) speelt zich af in Noord-Amerika in de nasleep van de Amerikaanse Burgeroorlog. We volgen het wel en wee van de vier zussen die ieder op hun eigen manier worstelen met zichzelf, met elkaar, met de liefde, met gezondheid en verlies, en met opkomen voor jezelf. We volgen ze tot aan de adolescentie. Jo is de meest strijdlustige van de vier, een explosief karakter die schrijfster wil worden. De vader (Bob Odenkirk) is veel afwezig omdat hij predikant in het leger is en de moeder Marmee March (Laura Dern) staat er grotendeels alleen voor. De love interest in deze film is Theodore 'Laurie' Laurence (Timothée Chamalet) die de zussen het hoofd op hol brengt. Meryl Streep als Aunt March is hilarisch. Venijnig en scherp en fel tegen elke vorm van afhankelijkheid is Streep een zegen voor deze film.

Moeilijke taak

Greta Gerwig – ook actrice – regisseerde en schreef het scenario voor de film zelf. Dat deed Gerwig in 2017 eerder met de film Ladybird. Deze rijkelijk genomineerde film won bij de Golden Globes zelfs de prijs voor Beste Film en Beste Hoofdrol voor Saoirse Ronan.

Gerwig nam een moeilijke taak op zich. Een film die al drie keer eerder – 1933, 1949 en 1994 - is verfilmd opnieuw verfilmen. Hoe maak je een film voor een nieuwe generatie? Allereerst verzamel je een sterrencast om je heen. De nog relatief jonge acteurs zijn stuk voor stuk op hun best maar het zijn met name Saoirse Ronan als Jo en Florence Pugh als Amy die de meeste indruk achter laten. De thema's uit het boek lijken ook nu nog niet verouderd. De film krijgt een luchtigheid, een speelsheid om zich heen waar je vanzelf vrolijk van wordt. De film wisselt wel veel tussen heden en verleden (wat soms verwarrend kan zijn) al geeft Gerwig het heden en verleden net andere kleurtonen waardoor je als kijker vanzelf wel aan voelt waar je naar kijkt. Het verhaal lijkt misschien wat lichtvoetig maar de film kent genoeg variatie in emoties om Little Women zelfs nu nog genietbaar te houden. Voor de een zal het misschien te zoet zijn en de ander zwijmelt er bij weg.