Recensie 'Été 85'

"Als je niks wil horen over een lijk dat ik levend gekend heb is dit geen verhaal voor jou". Het is met deze waarschuwing dat Été 85 aftrapt. De woorden worden uitgesproken in een politiebureau, door hoofdrolspeler Alexis Robin (Félix Lefebvre).

Alexis (hij laat vrij snel daarna weten voortaan Alex genoemd te willen worden) richt zich met deze woorden direct tot de kijker. En het werkt, want met zijn serieuze en intrigerende blik weet hij indruk te maken. Niet lang daarna stelt hij David (Benjamin Voisin) het dan nog levende lijk aan de kijker voor.

Naamswijziging

Dit soort, haast poëtisch geformuleerde zinnen lopen als een rode draad door heel de film. De Franse regisseur François Ozon baseerde het script op de succesvolle roman Dance on My Grave van Aidan Chambers uit 1982: een verhaal over de oplaaiende liefde tussen twee tienerjongens.

Waar Chambers zijn verhaal laat plaatsvinden in het zuiden van Engeland, laat Ozon de liefde opbloeien aan de Normandische kust in de zomer van 1985. Saillant detail is dat de film aanvankelijk Été 84 zou heten. Ozon wilde echter graag het nummer In Between Days van The Cure gebruiken in de film, en dat werd pas in 1985 uitgebracht.

Het tweetal ontmoet elkaar op zee, als Alex door David wordt gered na het kapseizen van zijn kleine zeilboot. David (18) is groot, sterk, charmant en innemend terwijl hij aan komt zeilen als de redder in nood. De twee jaar jongere en introverte Alex lijkt meteen onder de indruk. Wat volgt is een onstuimig liefdesavontuur waarbij Alex veelal onder de invloed van David lijkt te verkeren. Het is soms moeilijk te doorgronden wat er achter zijn zwijgzame blikken schuilgaat. Het maakt van Été 85 een coming-of-age-film over het vormen van je eigen seksuele identiteit.

Zwoel en tragisch

Ozon, wordt beschouwd als een van de belangrijkste Franse filmmakers van de laatste jaren (Grace a Dieu, Jeune et Jolie, Swimming Pool), en staat bekend om zijn humor en vrije visie op seksualiteit. Ook Été 85 is spitsvondig en druipt van de zwoelheid vermengd met tragiek.

Ozon weet bovengenoemde sfeer niet alleen te creëren door goede casting, hij weet tevens precies de juiste hoeveelheid jaren 80-saus aan te brengen. Niet alleen qua kleding; denk aan verschoten Levi's, leren jasjes en gekleurde velours sportjacks, ook aan de muziek is gedacht. Naast de soundtrack van The Cure is ook het oh zo toepasselijke Sailing van Rod Stewart te horen.

De regisseur weet gedurende de film op behendige wijze sprongen te maken in de tijd. Beelden van een somber politiebureau worden afgewisseld met een kabbelende zee op een keienstrand, een verliefde Alex met een rouwende Alex. Dat de romance niet lang zal duren is vanaf het begin van de film een gegeven. Beetje bij beetje leert de kijker wat er precies is voorgevallen, met een van de laatste scènes als absolute hoogtepunt van de film.