Recensie 'El Príncipe'

Met speelfilmdebuut El Príncipe won Chileense regisseur Sebastián Muñoz de Queer Lion op het filmfestival van Venetië. Hij brengt het rauwe gevangenisleven naar het grote doek en poogt om op nietsverhullende wijze de complexe machtsverhoudingen tussen een groep mannen neer te zetten. Jaime (Juan Carlos Maldonado) arriveert in de gevangenis met een moord op zijn geweten en onder de blauwe plekken. Hij komt onder de bescherming te staan van Ricardo, ofwel 'de Hengst' (Alfredo Castro) die Jaime omdoopt tot 'de Prins'.

Eendimensionale ijdeltuit

De knappe Jaime is ijdel en spiegels komen door de hele film heen terug. Hij is constant bezig met zijn uiterlijk en hoe hij op anderen overkomt. In sommige shots doet de manier waarop hij naar zichzelf kijkt in reflecties denken aan Narcissus die verliefd geworden is op zijn eigen spiegelbeeld. Niet alleen Jaimes voorkomen is een lust voor het oog, de hele film bestaat uit prachtige shots. De kleuren die overheersen zijn diepblauw en bruin, waarmee de film ondanks de kille gevangenissfeer toch iets warms krijgt.

Jaimes verschijning mag tot in de puntjes doordacht zijn, maar zijn karakter is behoorlijk eendimensionaal, al laten de sprekende ogen van Maldonado wel zien dat er meer broeit onder de oppervlakte. Het script doet echter afbreuk aan de geloofwaardigheid van zijn personage. Nadat Jaime iets verschrikkelijks heeft gezien beweert hij nog steeds dat hij het leven in de gevangenis beter vindt dan daarbuiten. Dat strookt totaal niet met zijn eerdere reactie en ook in flashbacks lijkt er niet een dusdanig slecht leven naar voren te komen dat een dergelijke uitspraak overtuigend is.

Machtsspelletjes zonder diepgang

Niet alleen Jaimes karakter schiet alle kanten op, ook de relatie tussen hem en Ricardo lijkt meer gebaseerd te zijn op het feit dat het plot vooruitgestuwd moet worden, dan dat het een genuanceerdere kijk biedt op veranderende machtsverhoudingen. Daarnaast heeft Muñoz ervoor gekozen een zeer expliciete film te maken, vooral op het gebied van seks. Die scènes variëren van vooral erotisch tot heel onaangenaam. De eerste nacht komt Jaime erachter dat de bescherming van Ricardo een prijs heeft en wordt hij verkracht. Dat Jaime zich niet tegen Ricardo keert is wel te begrijpen. Ricardo heeft tenslotte veel macht en zijn er voor Jaime tien anderen. Dat er zich een relatie ontwikkelt die bijna teder genoemd kan worden en die soms iets wegheeft van een vader-zoonrelatie werkt minder goed. De veranderingen en de manier waarop Jaime zich aan Ricardo hecht zijn namelijk veel te abrupt.

De verschuivende machtsverhoudingen tussen Jaime en Ricardo maar ook die tussen Ricardo's celblok en dat van zijn rivaal Che Pibe (Gastón Pauls) krijgen te weinig diepgang en dat is voor een deel de schuld van de structuur van de film. Jaime vertelt zijn levensverhaal aan Ricardo en Muñoz kiest ervoor om die geschiedenis in flashbacks aan de kijker voor te leggen. Dit zijn snapshots en het is al heel snel duidelijk welke kant het 'mysterie' opgaat. Het zijn er echter veel te veel. De grotendeels nutteloze en oppervlakkige informatie pikt daarmee de tijd in die besteed had moeten worden aan de machtsverhoudingen in deze potentieel sterke en benauwende film.