Recensie 'The Trial of the Chicago 7'

The Trial of the Chicago 7 (2020) zou al zo'n jaar of tien geleden gemaakt moeten zijn onder regie van Steven Spielberg. Scenarioschrijver en regisseur Aaron Sorkin schreef het script al in 2007. Vorig jaar nam Sorkin zelf de regie op zich. Een verhaal dat vijftig jaar oud is lijkt urgenter dan ooit.

In dit waargebeurde verhaal worden zeven mannen aangeklaagd nadat een vreedzame demonstratie tegen de Vietnamoorlog in 1968 tijdens de Democratische Conventie in Chicago in een bloedbad eindigt. In een omstreden proces van zes maanden worden de verschillende organisatoren berecht. Een vooringenomen en bevoorrechte rechter behandelt de zaak die overduidelijk geen tegenspraak duldt.

Amerika staat in vuur en vlam

De film opent met archiefbeelden ten tijde van de Vietnamoorlog en we zien de totale willekeur waarin jonge mannen hun dienstplicht moeten vervullen. We zien onder anderen president Lyndon B. Johnson en burgerrechtenactivist Martin Luther King. De hoofdpersonen in dit verhaal worden geïntroduceerd die te samen de Chicago 7 vormen. Dat deze heel divers zijn, blijkt wel als het om verschillende groeperingen gaat. Studenten zijn vertegenwoordigt, activisten en predikers van geweldloosheid en passant ook de leider van de Black Panther Party. Nota bene zonder advocaat. Hoewel gesproken wordt van de Chicago 7 staan dus eigenlijk acht mannen terecht. De aanklacht luidt: samenzwering van georganiseerde rellen. Maar de meeste mannen kennen elkaar helemaal niet. De nieuwe minister van Justitie onder president Nixon wil een voorbeeld stellen en laat een Openbaar Aanklager tegen wil en dank aanstellen om de mannen berecht te krijgen. Het is duidelijk dat dit een politiek proces is.

Sterke dialogen en cast

De film heeft een heel sterke cast maar zit gelukkig niet vol met alleen maar bekende hoofden. Dat leidt doorgaans alleen maar af. Mark Rylance als William Kunstler – de gedreven advocaat van de zeven mannen – is sterk. Maar zelfs Sacha Baron Cohen als Abbie Hoffman van de Yippies komt goed uit de verf. En Eddie Redmayne zien we ook in een heel andere rol dan waar we hem doorgaans in zien. Frank Langella als rechter Julius Hoffman is fenomenaal. Hij krijgt het voor elkaar dat je je als kijker ontzettend aan hem gaat irriteren. Het verbale vuurwerk en daarmee ook de acteerprestaties vinden louter in de rechtszaal plaats. De flashbacks zijn er enkel om het verhaal te verduidelijken maar zijn minder sterk en overtuigend.

Actueler dan ooit

De film had niet op een beter tijdstip uit kunnen komen want het verhaal is in het Trump-tijdperk van de Black Lives Matter-beweging met toenemend politiegeweld, racisme en rechts extremisme urgenter dan ooit. Rechtbank films waren uitermate populair in de jaren 50 tot 70 van de vorige eeuw maar zag je daarna steeds minder vaak. Denk maar eens aan klassiekers als 12 Angry Men (1957), Judgment at Nuremberg (1961) en iets recenter A Time to Kill (1996). Sorkin is vooral een geweldig scenarioschrijver die in 2017 debuteerde met de film Molly's Game (2017). Hij schreef onder meer A Few Good Men (1992) en de politieke serie The West Wing (1999–2006). Ook won hij een Oscar voor zijn script van The Social Network (2010). Of hij nu een betere scenarioschrijver dan regisseur is moet de tijd leren, maar Sorkin weet er een solide drama van te maken dat ondanks de lange speelduur blijft boeien en waarin genoeg te genieten blijft.