Recensie 'Mulan'

De 200 miljoen kostende productie Mulan (2020) van Disney is er een die veel tegenslag kende. Om te beginnen was de film bedoeld voor in de bioscoop. Door de coronacrisis werd de film in eerste instantie uitgesteld en uiteindelijk gelanceerd op het eigen streamingplatform Disney+. Ook de politieke uitspraken van de Chinees-Amerikaanse hoofdrolspeelster over het optreden van de Hongkongse politie deden de film geen goed en daarbij is de film deels opgenomen in een regio waar de Oeigoeren wonen. Een volk dat stelselmatig door de Chinezen onderdrukt wordt.

Wisselend succes

Disney maakte met wisselend succes al meerdere live-actionfilms van hun animatiefilms. Mulan stamt alweer uit 1998. In de nieuwe verfilming zijn een aantal karakters en verhaallijnen gesneuveld en ligt de focus meer op Mulan zelf, een toonbeeld van feminisme en op de grote veldslagen. Waar de animatie meer humor en liedjes had, heeft deze meer weg van een grote avonturenfilm.

De keizer (Jet Li) van China geeft een bevel uit dat één man per gezin moet dienen in het keizerlijke leger om het land te verdedigen tegen indringers uit het Noorden. Hua Mulan (Yifei Liu), één van de twee dochters van vader Zhou (Tzi Ma), neemt in het geheim de rol van haar vader – die eerder voor de keizer vocht maar daar fysiek niet meer toe in staat is – over. Verkleed als man wordt ze getest en klaargestoomd voor de strijd.

In de opening zien we een jonge Mulan die achter een kip aanrent en daarbij gevaarlijke capriolen uithaalt. Hier zien we al de behendigheid van een jonge strijder. Maar een vrouw vecht niet, zo leert haar vader.

Nu Mulan met de outfit en zwaard van haar vader naar de keizer is vertrokken, kan hij niet veel meer dan bidden en vragen of de feniks haar geluk kan brengen; een vogel die steeds uit zijn eigen as kan herrijzen en in de Chinese cultuur voor het vrouwelijke geslacht staat. Ze probeert angstvallig te verbergen dat ze eigenlijk een meisje is want daar staat verbanning of de dood op als straf. Ook krijgt ze te maken met de heks Xianniang (Li Gong) die in allerlei gedaanten verschijnt.

Degelijke familiefilm

De Australische regisseur Niki Caro, die met haar tweede Australische film Whale Rider (2002) doorbrak, maakt er een episch spektakel van met een lust voor oog en oor. Het camerawerk, de kleuren en de muziek zijn dik in orde. Er is helaas minder tijd besteed aan de karakterontwikkeling. Hoewel het verhaal op zich duidelijk is en de motieven van Mulan helder, mist de film toch wel wat emotionele diepgang. Daardoor blijft de film vermakelijk maar oppervlakkig. Liu overtuigt in de actiescènes, maar minder in de dramatische scènes. Li Gong – die al decennia lang meeloopt – maakt in de paar schaarse momenten dat zij in de film te zien is meer indruk dan Liu in de hele film.

Daarbij heeft Disney er ook echt een film voor de hele familie van gemaakt. Ondanks dat het oorlog is en er geweld wordt gebruikt, zie je geen druppel bloed. Mede daardoor voelt de film veilig en degelijk. Is dat een probleem? Op zich niet. Het is maar net wat je verwachting is. De film mikt duidelijk op een groot publiek dat voornamelijk zal bestaan uit families, jongeren en Disney- & animatiefans.