Recensie 'The Snowman'

Over The Snowman (2017) kunnen we kort en krachtig zijn: rechercheur Harry Hole (Michael Fassbender) gaat op zoek naar een seriemoordenaar die sneeuwpoppen achterlaat vlak voor een moord. Nou, dat was het. De bestseller van Jo Nesbø is een passieloze verfilming geworden die maar niet uit de verf komt, hoe graag je dat ook zou willen. Het bewijst maar weer eens dat een goede film meer is dan een optelsom van een aardig verhaal, een enorm budget, een sterrencast en prachtige locaties.

Waar gaat het mis met deze verfilming? Laat we beginnen met de vele clichés. Soms vraag je jezelf af of een drankverslaving een competentie moet zijn van een goede rechercheur. Harry Hole, onze speurneus, is hierop geen uitzondering. Daarnaast heeft hij natuurlijk de nodige privé-problemen met zijn ex-vriendin Rakel (Charlotte Gainsbourg) en haar zoon. Door Harry's drankconsumpties en de daaraan gerelateerde fysieke afwezigheid is hij op het werk een buitenbeentje. En dat hij zijn rijbewijs is kwijtgeraakt, is ook niet direct een pluspunt voor een rechercheur. Had het niet wat creatiever gekund?

Personages met pit

Grappig detail: de vriend van Rakel is Dr. Mathias Lund. Deze rol wordt gespeeld door Jonas Karlsson. En laten we Karlsson nou net kennen als hoofd recherche van de Zweedse detectiveserie Beck (1999– )! Hij speelde in Beck een vaag figuur waarvan je niet weet wat je er aan hebt en die toch onverwacht behulpzaam uit de hoek kan komen. In The Snowman speelt Karlsson weer als vanouds een vreemd personage en dat doet hij verbluffend goed. Had hij niet de rol van Harry op zich kunnen nemen? En dan is er nog rechercheur Gerd Rafto, een intrigerende rol van Val Kilmer. In flashbacks zien we hem aan het werk in een eerdere moordzaak die verband houdt met de sneeuwpop-moorden. Het is jammer dat dit personage niet verder is uitgewerkt. Hij is een van de weinige karakters waar je als kijker daadwerkelijk interesse in hebt. Het was qua scenario een goede keuze geweest om hem mee te nemen in Harry's huidige moordzaak. Dit had de gehele film meer pit gegeven.

Herkenbare muziek

Vooruit, na lang wikken en wegen gooit deze recensent er toch een aantal positieve aspecten tegenaan. Het landschap van Noorwegen is mooi gefilmd, maar je moet als camerateam dan ook van belabberde huize komen om dit te kunnen verpesten. En dan de muziekkeuze: die ondersteunt de spannende scènes. Deze recensent werd echter wat melig van een bepaald muziekje. Als Harry het huis van een vermiste vrouw betreedt, klinkt er muziek die jaren geleden werd gebruikt in een bekende Nederlandse borrelnootjes-reclame. Dit muziekje geeft bepaalde filmscènes een komische en absurde wending. Regisseur Tomas Alfredson is hoogstwaarschijnlijk onbekend met deze Nederlandse reclame dus dat zien we maar even door de met-borrelnootjes-besprenkelde vingers. Over vingers gesproken: één vinger speelt in deze film nog een specifieke rol.

The Snowman heeft te veel verhaallijnen die doodbloeden, wat onbedoeld een gevoel van afstand creëert bij de kijker. En waarom voornamelijk een Amerikaanse en Britse cast? Wellicht had een Scandinavische cast, misschien met minder bekende koppen maar qua niveau hetzelfde of vaak nog beter acteerwerk, de gehele film meer geloofwaardigheid gegeven. Wat overblijft is als een sneeuwpop die voor een paar seconden leuk is om naar te kijken, maar die je al snel vergeet.