Recensie 'The Lost Daughter'

Regisseur Maggie Gyllenhaal baseert zich op het boek La figlia oscura (2006) van de Italiaanse schrijver Elena Ferrante – een pseudoniem, maar de identiteit van de schrijver is tot op heden nooit achterhaald – die haar persoonlijk toestemming gaf tot de rechten van het boek, op voorwaarde dat zij zelf zou gaan regisseren. Het is belangrijk dat een vrouw het verhaal vertelt, zo gaf zij mee.

Leda (Olivia Colman), een academicus die klassieke talen heeft gestudeerd, brengt een korte werkvakantie door op een Grieks eiland waar het al snel gedaan is met de rust. Ze ligt nog maar net op haar strandstoel als er een luidruchtig Amerikaans gezin arriveert. De nogal prikkelbare en stuurse Leda heeft het al snel aan de stok met het gezelschap, maar dat verandert als de jonge dochter van Nina (Dakota Johnson) plotseling zoek is. Deze panieksituatie is de aanzet van schuldgevoelens bij haarzelf maar ze reflecteert haar leven ook aan de hand van de moeizame band tussen Nina en haar dochter.

Onderhuidse spanning

Als Leda het kind vindt, ontstaat er enige toenadering, al blijft de familie enigszins bedreigend. Alleen Nina voelt zich op een zeker niveau tot Leda aangetrokken en weet haar geheim te ontrafelen. Leda vindt vervolgens ook nog de pop waar de jonge Elena naar op zoek was, en als ze de pop verstopt terwijl ze contact onderhoudt met de familie, geeft dat de film iets broeierigs. Er ontstaat een onderhuidse spanning. Onduidelijk is waarom Leda dat doet.

Regisseur Gyllenhaal laat in haar flashbacks zien dat een jong gezin en een academische opleiding moeilijk te combineren valt. Ook schildert ze haar niet af als een heilige. De jonge Leda (Jessie Buckley) flirt erop los, gaat vreemd en masturbeert in het bijzijn van de kinderen. Het is duidelijk dat niet iedere vrouw past in het conventionele beeld dat er bestaat van moeders.

Ook in het heden zien we een Leda die nog steeds op zoek is naar haarzelf, die wel haar grenzen aangeeft, soms sociaal onhandig is en af en toe hysterisch reageert. Tegelijkertijd zoekt ze contact met de jonge strandwacht Will (Paul Mescal) en met de verhuurder van het appartement, Lyle (Ed Harris), terwijl ze net zo makkelijk haar vrijheid en autonomie opeist. Het maakt haar een complex karakter.

Fenomenaal acteerwerk

Zowel de jonge als de oude Leda acteren fenomenaal. Colman weet net genoeg emotie of mimiek in haar rol te leggen om te snappen dat ze nog steeds gebukt gaat onder een schuldgevoel.

Ze herkent zichzelf in de jonge Nina, die het moederschap maar lastig vindt en ook niet goed weet wat ze met haar leven aan moet. Ze maakt ook impulsieve keuzes. Buckley weet juist met haar energieke spel de juiste toon te vinden voor de jonge Leda die de kinderen dikwijls ziet als een belemmering in haar eigen leven. Johnson is intrigerend als de jonge ietwat instabiele moeder.

Vanaf het begin ben je geboeid en weet Gyllenhaal de flashbacks en het heden zo te vervlechten dat het een geheel wordt. Ook vallen de puzzelstukjes in elkaar en na twee uur zit je totaal betoverd en onder de indruk naar de aftiteling te staren. Als dit het niveau is waarmee Gyllenhaal blijft regisseren, dan is zij een naam om in de gaten te houden, en zou ze wel eens een van de grote talenten van de komende jaren kunnen worden.