Recensie 'The Worst Person in the World'

Julie is midden twintig en weet niet wat ze wil. Ze studeert geneeskunde, maar alleen omdat die toelating zo zwaar was. Eigenlijk is het de menselijke geest die haar boeit, en ze besluit over te stappen naar psychologie. Maar ook daar blijkt ze niet op haar plek. Het visuele is meer haar ding, en ze stort zich helemaal op de fotografie. Daarmee ontdekt ze een nieuwe wereld, en in die nieuwe wereld loopt ook Aksel rond.

En met Aksel begint na een reeks scharrels toch de ontdekking van de echte liefde. Echte liefde is je boeken naast elkaar in de kast zetten en de dubbele exemplaren wegdoen, meegaan op vriendenweekenden van mensen waar je anders nooit mee om zou gaan, en misschien ook wel het testen van de grenzen van trouw en ontrouw.

Terug in Oslo

We hebben het hier over de nieuwe dramafilm van Joachim Trier, de man achter Thelma (2017), Reprise (2006) en Oslo, 31. august (2011). Samen met die laatste twee films vormt The Worst Person in the World (2021) de Oslo-trilogie. Trier koos ervoor om zijn werk dit keer op te delen in hoofdstukken, net zoals je dat bij een roman zou doen. Dat is inclusief proloog en epiloog, en werkt op het witte doek verrassend goed. De tijdsprongen die gemaakt worden zijn daardoor logisch en er wordt weinig tijd verspilt met scènes waarin praktische zaken moeten worden uitgelegd.

Oscarwaardig

De grote ster van de film is Renate Reinsve, die de rol van Julie denderend speelt. Haar tegenspelers zijn Anders Danielsen Lie, de Noor die naast zijn acteerwerk ook fulltime dokter is, en Herbert Nordrum. Nordrum speelt het personage van Eivind, de jongen die Julie ontmoet op een feestje en waar ze vanaf het eerste moment eigenlijk niet meer omheen kan.

De delen van Triers film hebben allemaal een eigen overtuigende plotlijn en zijn stuk voor stuk boeiend, en vormen samen een ontroerend en meeslepend geheel. Hij neemt ons mee naar broeierige feestjes waar je van gaat wiebelen op je stoel, zo graag zou je erbij zijn. En dan ook met die ene mooie man allerlei stomme spelletjes doen, totdat je allebei per ongeluk smoorverliefd op elkaar bent terwijl dat eigenlijk niet mag.

Niet enkel rozengeur en maneschijn

Dat zijn lieve, sexy scènes waarbij de spanning van het scherm spat, maar in de film worden ook een hoop andere herkenbare gevoelens aangeboord. De personages vertellen ons een verhaal over eenzaamheid, over de neiging om spontaan iets heel onverstandigs te doen als je leven in een sleur zit en je niet meer weet wat je met jezelf en je leven wil. Dat een eenzame ander misschien wel het antwoord is, maar dat ook dat gewoon maar een tijdelijke bevlieging kan blijken. Dat je op jezelf aangewezen bent, maar ook heel veel mooie dingen kan halen uit connecties met anderen. The Worst Person in the World zit vol met zulke ongrijpbare prachtmomenten en Julie probeert er ook maar gewoon wat van te maken. Er is niet één goede manier om het leven te leven, en dat is een bijzonder geruststellende boodschap.

Trier maakte een film waarin je elke keer weer iets nieuws ontdekt: misschien een klein detail in het decor, maar misschien ook wel iets over jezelf. The Worst Person in the World is een modern sprookje, een spiegel, een epos, een hele goede film. Gaat dat zien!