Recensie 'Anne+'

Regisseur Valerie Bisscheroux, scenarist Maud Wiemeijer en acteur Hanna van Vliet vonden alledrie dat er heden ten dage te weinig lesbische rollen te zien zijn in films en series. Door middel van crowdfunding kwam de YouTube-serie Anne tot stand. Later investeerde de NPO in de serie en nu is het Netflix die de webserie een eigen speelfilm gunt.

De eeuwige twijfelaar

Anne (Van Vliet) is begin 20 in de serie toen het begon en inmiddels 25. Ze is nog altijd die twijfelaar. Over alles: relaties, werk, haar roman. Het enige waar ze niet aan twijfelt, is dat ze lesbisch is. Of zoals ze zelf zegt: "Het is hartstikke fijn om queer te zijn". De film begint waar het tweede seizoen eindigde. Anne heeft een relatie met Sara (Jouman Fattal), die binnenkort naar Montréal (Canada) verhuisd vanwege haar werk als architect. Anne komt later als haar roman af is. En oh ja, ze hebben ook nog een polyamoreuze relatie. Lekker makkelijk; vrijheid blijheid. Saar is nog maar net een paar weken daar als ze opbiecht dat ze een flirt heeft met ene Zoey (Gabrielle Lussier). Of Anne daarmee oké is. "Ja joh, tuurlijk. Geen probleem," zegt Anne.

Het probleem is dat Anne niet zegt wat ze vindt en denkt en zich steeds aanpast aan die ander. Wil ze wel emigreren naar Canada? Wil ze wel die polyamoreuze relatie? Kan ze wel zonder haar queer vrienden? Vragen, vragen en nog eens vragen. Het wordt allemaal nog lastiger als ze de non-binaire Lou (Thorn Roos de Vries) ontmoet. In werkelijkheid ook de eerste non-binaire acteur in een Nederlandse film of serie. Maar bij diens – de aanspreekvorm die Lou prefereert – voelt ze zich gek genoeg wel op haar gemak. En haar boek wordt ook niet het succes wat ze er zelf van verwacht. "Het heeft geen doel en het kabbelt," zegt haar uitgever. Wat dat betreft slaat dat deels op haarzelf en deels op de film. "Wat heeft Anne nu eigenlijk te vertellen?" vraagt haar uitgever weer.

Realistische weergave

Het zijn alledaagse problemen die de queer millennials meemaken. Maar hoe leuk Van Vliet ook is, haar personage is toch een beetje bloedeloos. Alsof alles van haar vrienden moet komen. De wijze waarop de groep queer personages is weergegeven, maakt een hoop goed. Volkomen geloofwaardig, al zijn sommige teksten – met name van Lou – wel wat geforceerd. Het is duidelijk dat de makers bekend zijn in de wereld van lgbtq+. Ook laten ze een eerlijk en realistisch beeld zien. Een van de leukste momenten is als Lou diens vrienden omtovert tot dragqueens. Het plezier spat ervan af. Ook schuwen de makers de lesbische seks niet.

Als film voelt Anne+ (2021) soms nog net wat te fragmentarisch aan. Alsof we van afleveringen van tien minuten naar een andere aflevering schieten. Als toonbeeld van queer twintigers is de film zeker geslaagd. Van Vliet speelt haar personage overtuigend en ook de cast om haar heen is geslaagd. De dialogen, hoe verhit soms ook, zijn vooral, voor jong en oud, grotendeels herkenbaar. Wat de film vooral wil laten zien en wil betekenen voor die doelgroep, is dat representatie en zichtbaarheid van de mensen in de lgbtq+-gemeenschap belangrijk is. Of zoals Bisscheroux, Wiemeijer en Van Vliet het zelf verwoorden: "Dat we rolmodellen voor jonge mensen creëren die we zelf nooit hebben gehad".