Recensie 'My Policeman'

In de jaren 50 van de vorige eeuw was het onmogelijk om openlijk homoseksueel te zijn. Sterker nog, in het Engeland van toen werden homo's gearresteerd als ze samen gezien werden. In die setting is de film My Policeman (2022) gesitueerd. Gebaseerd op de roman van Bethan Roberts uit 2012 die zijn verhaal baseerde op het leven van schrijver E.M Forster, die een verhouding had met een getrouwde politieagent.

Driehoeksverhouding

Wat de situatie ook niet makkelijker maakt, is dat het hier om een driehoeksverhouding gaat, die uiteindelijk alleen maar verliezers kent. Voor het zover is, gaan we eerst terug naar 1957: het jaar waarin een jonge Marion (Emma Corrin) en Tom (Harry Styles) elkaar leren kennen. Marion is een schooljuf en Tom is een politieagent. Marion is hoogopgeleid en een cultuurliefhebber en Tom laat zich graag inspireren door haar. Als Tom Patrick (David Dawson) leert kennen, gaat er een wereld aan cultuur voor hen open want hij is curator bij een museum in Brighton - de plaats waar het verhaal zich afspeelt. In eerste instantie lijkt Marion zich aangetrokken te voelen tot beide mannen. Patrick is intelligent en iemand met wie ze haar interesses kan delen en Tom is de vrijbuiter die haar zoveel plezier geeft. Daarbij kunnen ze het met zijn drieën ook prima vinden.

Veertig jaar later, in de jaren 90, zien we de inmiddels gepensioneerde Marion (Gina McKee) een gast ontvangen die bij haar en haar man Tom (Linus Roache) komt herstellen van een beroerte. Het is Patrick (Rupert Everett) die nauwelijks kan praten. Tom zit duidelijk niet op de logé te wachten. Als Marion de dagboeken van Patrick vindt en deze gaat lezen, zien we door middel van flashbacks wat we eerder niet zagen. Daarmee komt alles in een ander daglicht te staan. In die tijd worden beslissingen genomen op basis van passie maar ook uit boosheid en verdriet. Dat zet het leven van de drie personages volledig op zijn kop.

Tussen heden en verleden

De film laat goed zien waar de pijn zit: de passie tussen Tom en Patrick die zich in het geheim afspeelt. Ook de keuze van Tom om toch met Marion te trouwen terwijl hij haar niet kan geven wat zij verlangt. En de keuze van Marion om toch met Tom door te gaan in de hoop dat hij wel verandert; een denkbeeld dat destijds gemeengoed was maar voor veel verdriet en wanhoop heeft gezorgd.

De film lardeert tussen de jaren 50 en 90 en dat gaat goed samen. In het begin vraag je je af wat er gebeurd kan zijn. De driehoeksverhouding was toch zo lieflijk en onschuldig? Waarom wil Tom Patrick niet onder ogen komen in het heden? De film geeft zijn geheimen pas later vrij en dat maakt de uitkomst des te verdrietiger. Maar de beslissing die Marion op het einde van de film neemt, is moedig en biedt perspectief voor iedereen.

Theater- en filmregisseur Michael Grandage levert een stijlvolle en mooie film af die hier en daar wel iets scherper had gemogen qua toon en beleving. My Policeman is een gedegen verfilming van de roman, met mooi spel van de acteurs. De meeste indruk maken McKee als de oudere Marion en Everett als de oudere Patrick. De jaren 50-stijl in Brighton maakt het geheel af. De film is zeker het kijken waard.