Recensie 'Mon crime'

Parijs, 1935. Madeleine en Pauline doen er alles aan om de eindjes aan elkaar te knopen, maar dat is niet bepaald makkelijk. De beginnende actrice en advocate zonder cliënten leven samen in een klein appartementje, hebben een enorme huurachterstand en weinig positiefs in het vooruitzicht. Tot een onfortuinlijk voorval alles verandert…

Mijn eigen misdrijf

De mooie Madeleine wordt namelijk beschuldigd van de moord op een beroemde filmproducent. Dat ze een verdachte is in de zaak, is niet gek: ze werd eerder op de dag door dezelfde man lastiggevallen. Madeleine weet zelf dondersgoed dat ze het niet gedaan heeft, maar de betrokken politieagenten, rechters en de jury in de rechtszaal zien haar heel graag als de dader. Deze heren zijn deze eigenwijze vrouw namelijk liever kwijt dan rijk. Met Pauline als advocate aan haar zijde bedenkt ze een plan. Als zij als moordenaar wordt gezien, dan zal dit ook haar misdrijf zijn! Een verrassende maar belachelijk succesvolle keuze die hen beiden naar grote hoogten brengt - totdat er een onverwachte tegenstander op het toneel verschijnt.

Grote sterren in de bijrol

We hebben het hier over Mon crime (2023), de nieuwe melodramatische komedie van François Ozon. De hoofdrollen van de film zijn voor Nadia Tereszkiewicz en Rebecca Marder, die een uitstekende chemie hebben. Daarnaast laten ook Isabelle Huppert en Dany Boon zich even zien. De twee grootheden uit de Franse filmwereld vertolken allebei een komische maar innemende bijrol en maken daarmee de film compleet. Het acteerwerk van alle spelers is zeer overdreven en af en toe veranderen ze daardoor een beetje in een karikatuur, maar dat past wel bij het komediegenre. De film doet in dat opzicht denken aan Peter von Kant (2022), de vorige speelfilm van Ozon, maar in Mon crime komt die opzet wel een stuk beter uit de verf. Er wordt goed geacteerd en de film kijkt lekker weg, ook al wordt het op geen enkel moment echt spannend.

Sentimenteel en sprookjesachtig

Ozon heeft samen met zijn cinematograaf Manuel Dacosse goed nagedacht over hoe Mon crime eruit moest zien. De film begint met een veelbetekenend openingsbeeld: een kalme blik op een gigantische villa met een zwembad, waaruit Madeleine haastig wegvlucht. Later in de film wordt hier steeds naar gerefereerd. De rest van de cinematografie zit vol verwijzingen naar het oude Hollywood. Voor de reconstructies van het misdrijf kozen de heren voor een klassieke stomme filmstijl. Dat is behoorlijk kitscherig, maar ook wel leuk.

Dat laatste kun je eigenlijk wel zeggen over de hele film. De manier waarop het verhaal verloopt, doet af en toe denken aan een kinderfilm. Het is voorspelbaar, er komen allerlei interessante thema's voorbij, maar we gaan nergens echt de diepte in. Ozon gaat in Mon crime aan de haal met de Franse rechtspraak, met nepnieuws, feminisme en de roddelpers. De film is daarnaast ook een ode aan de filmwereld en een knipoog naar de misstanden in de industrie. Een makkelijk onderwerp om mee aan de haal te gaan, waarmee je ook eenvoudig de mist in gaat. Maar Ozon geeft er een charmante draai aan en neemt ons allemaal mee in zijn wereld vol gekkigheid waar mannen uiteindelijk toch aan het kortste eind trekken.