Recensie 'Mafia Mamma'

Mocht je denken dat geen enkele Amerikaanse filmmaker het voor elkaar zou krijgen om nóg meer stereotypen over Italianen in een film te proppen dan Ridley Scott in House of Gucci (2021), dan heb je het mis. Niemand minder dan Twilight-regisseur Catherine Hardwicke brengt ons Mafia Mamma (2023), een clichématige maar vermakelijke actiekomedie met Toni Collette en Monica Bellucci in de hoofdrollen

Het leven van Kristin (Collette) gaat niet bepaald over rozen. Haar zoon vertrekt naar college (en ze mist hem nu al!), haar sales-baan verveelt haar en haar waardeloze man gaat vreemd, gewoon in de kamer naast haar. Het enige opstekertje in haar week is de boksles met haar beste vriendin, waar ze zichzelf leert verdedigen. Alles verandert als ze plotseling een telefoontje krijgt van de Italiaanse Bianca. Haar grootvader is overleden, en het is van het grootste belang dat ze nú de wereld overvliegt om zijn zaken te regelen. Met stomheid geslagen besluit Kristin om het gewoon maar te doen. Ze droomt al haar hele leven van Italië en hoopt dat ze na de begrafenis nog een bezoekje aan het Colosseum kan brengen.

De nieuwe Donna

De zaken lopen echter anders. De beoogde vakantie begint met een vuurgevecht en draait vervolgens om de maffiabende waar haar overlijden opa aan het hoofd stond. Nu hij overleden is, is Kristin verantwoordelijk voor, nou ja eigenlijk alles. Opa stond erop dat zijn kleindochter het nieuwe familiehoofd zou worden, en zo geschiedt. Het resultaat is een rommelige maar vlotte actiefilm vol flauwe grappen die behoorlijk vermakelijk is. Kristin blijkt namelijk een natuurtalent in haar nieuwe rol en weet iedereen, inclusief zichzelf, aan de lopende band te verbazen.

Amerikaans-Italiaans

Mafia Mamma schildert een Italië zoals dat alleen bestaat in de fantasie van Amerikanen. Alles ziet er idyllisch uit, op elke straathoek zwaait er een nonna naar je, iedereen eet continu pasta en eigenlijk zit ook iedereen bij de maffia. Het hele decor van de film is dus nogal overtrokken en erg specifiek gericht op de Amerikaanse kijker. Als je dat allemaal negeert, blijf je over met een prima film die ondanks zijn voorspelbaarheid geen moment verveelt. En ondanks alle clichés verlang je net als Kristin halverwege de film ook naar een bord zelfgemaakte pasta en een glaasje van die speciale rosé.

Goed in z'n oppervlakkigheid

Het acteertalent van Collette wordt de hele film lang geen seconde benut, maar dat geeft niet, want de rest van de acteurs blijft ook lekker aan de oppervlakte. Een Italiaans accent, af en toe wat Romeins gevloek en de verhaspeling 'Eat, Pray, Fuck' doet voor Hardwicke genoeg, en geef haar eens ongelijk. Haar Twilight blonk ook niet uit op dat vlak, en dat is inmiddels een culthit. Wie weet waar het met Mafia Mamma eindigt.