Recensie 'Goodbye Stranger'

Paul heeft het helemaal voor elkaar. Hij heeft een leuke vriendin, talloze vrienden, een mooi huis en een fantastische baan bij muziekstreamer Apollo. Als klap op de vuurpijl zit er ook nog een flinke promotie aan te komen. Het is hard werken, maar als hij zo doorgaat wordt alles alleen maar beter. Paul raast door zijn drukke leven en werkt hard, totdat hij plotseling aan het denken wordt gezet: is dit eigenlijk wel wat hij wil?

Eigenlijk wordt Paul niet één keer aan het denken gezet, maar talloze keren. In Goodbye Stranger (2023) volgen we hem ongeveer 24 uur lang terwijl hij op hoge snelheid door zijn drukbezette dag fietst, babbelt, danst en ruzie maakt. Zijn baan bij Apollo is het allerbelangrijkste voor hem, en hij is goed in wat hij doet. Waar hij minder goed in is, is communiceren met de mensen om hem heen en luisteren naar zichzelf. Want is hij zijn passie voor muziek niet een beetje uit het oog verloren door zijn ziel te verkopen aan zo'n grote streamer?

Dwars door Amsterdam

Goodbye Stranger is het muzikale speelfilmdebuut van Aaron Rookus met Martijn Lakemeier als besnorde yup in de hoofdrol. De film speelt zich af in onze hoofdstad en voor iedereen die de stad een beetje kent, is het een feest van herkenning. Paul fietst (keihard) door de smalle straatjes vol toeristen, gaat met z'n vriendin naar Athenaeum voor een cadeau voor vrienden en belandt 's avonds in Paradiso. Zijn personage is nogal karikaturaal. Hij is de elitaire, ambitieuze, onrustige eind-twintiger in de grote stad die zichzelf als het centrum van de wereld ziet.

Thematisch leeg

Het grootste deel van het plot van de film is gebaseerd op misverstanden, die te wijten zijn aan de gebrekkige communicatie van Paul. Door zijn verzwijgen trapt hij de fundering onder zijn eigen relatie uit en ontstaan er allemaal onnodige moeilijkheden waar hij daarna weer voor weg moet lopen. Dit zorgt voor een nogal leeg verhaal waarbij de echte boodschap in het niet valt. Het maakt het de zoveelste Nederlandse film waarin een relatie lijkt te bestaan uit twee mensen die elkaar eigenlijk haten en zich nooit echt kwetsbaar opstellen. Een saaie en treurige manier om naar interpersoonlijke menselijke relaties te kijken. Behoorlijk jammer, want er komen genoeg interessante thema's voorbij die behoorlijk herkenbaar zijn voor veel werkende twintigers die zoeken naar een balans tussen hun dromen en de praktische werkelijkheid.

Janken van Oasis

Dankzij het hoge tempo, de herkenbare straatbeelden en de lekkere muziek is Goodbye Stranger wel echt een wegkijker. Er zit genoeg subtiele humor in, met als persoonlijke favoriet de zin: "Je ziet eruit als iemand die moet janken van Oasis". Dat is misschien wel de beste omschrijving van Paul, die tegen het einde van de film zijn passie langzaam terugvindt. Voorspelbaar, maar toch fijn. Een kleurrijke film zonder veel diepgang maar mét uitstekende soundtrack.