Recensie 'Annie colère'

In 1973 werd de Franse filmmaker Blandine Lenoir geboren. Dat jaar was een belangrijk jaar voor vrouwenrechten in Frankrijk, en dat is precies waar Lenoirs nieuwste film over gaat. We reizen terug in de tijd en volgen Annie, een vrouw van midden dertig met een fabrieksbaantje en een probleem. Annie is zwanger, en ze wil het niet. Ze heeft al twee kinderen en het komt simpelweg niet goed uit. In overleg met haar man besluit ze op zoek te gaan naar een manier om illegaal abortus te ondergaan, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Ondergronds activisme

Abortus was in 1973 namelijk nog niet toegestaan in Frankrijk. Dat betekent niet dat het niet gebeurde, alleen veelal op een onveilige en onverantwoordelijke manier. Veel vrouwen hielden een emotioneel of fysiek trauma over aan de ingreep en er waren er genoeg die het niet overleefden. Annie komt in haar zoektocht terecht bij een redelijk georganiseerde ondergrondse organisatie, de MLAC, die samenwerkt met dokters en ondertussen een politieke strijd voert. Veilige abortus blijkt te kunnen, leert onze hoofdpersoon van deze gedreven vrouwen, en dat verandert haar leven. De indringende verhalen van de andere vrouwen maken indruk op haar en na een groot verlies in haar nabije omgeving besluit ze zich aan te sluiten bij de beweging.

Aanstekelijke strijdlust

Annie wordt gespeeld door Laure Calamy, die dat innemend doet. Ze ontwikkelt zich van een timide, onzekere vrouw tot een strijdvaardige activist die zich inzet voor alle vrouwen in Frankrijk, en ontdekt in zichzelf een kracht en nieuwsgierigheid waar eerder maar weinig ruimte voor was. De interacties die haar personage heeft met de andere vrouwen in de film zijn het sterkst. In de taal die de vrouwen onderling gebruiken, zit een zorgzame tederheid, en dat zijn veel vrouwen die in paniek bij de dokter terechtkomen helemaal niet gewend. Er ontstaat een sterke band tussen de totaal verschillende vrouwen. Ze zijn toegewijd en worden gedreven door woede over het systeem, maar zonder er verbitterd over te raken. Het is dan ook een behoorlijk hoopvolle film die toewerkt naar het cruciale moment in 1974, toen abortus in heel Frankrijk gelegaliseerd werd.

Netjes afgewerkt narratief

Het verhaal dat de film vertelt, is indrukwekkend en trouw aan historische feiten en weet zowel het persoonlijke als het politieke te belichten, maar lijkt ook wel een beetje een sprookjesvariant van de echte geschiedenis. De pijn, het uitzichtloze wachten, het seksisme en de frustrerende ongelijkheid komen wel aan bod, maar lijken ondergeschikt gemaakt ten behoeve van het tempo van de film. In twee uur tijd weet Lenoir daarmee wel een belangrijk stuk Franse geschiedenis te schetsen. De decors zijn perfect, de outfits kloppen en de boel wordt mooi in beeld gebracht. Dat maakt Annie colère (2022) een leerzame, gepolijste film die af en toe wat voorspelbaar is maar wel blijft hangen.