Recensie 'Barbie'

Al sinds de door 2001: A Space Odyssey (1968) geïnspireerde teaser van Barbie afgelopen december verscheen, is de film een hype. The Guardian riep Barbiemania uit, andere media zeiden voor de release al 'Barbie-moe' te zijn. Kan de film de hype waarmaken? Greta Gerwigs kijk op de geliefde én gehate meisjespop wil veel in anderhalf uur, soms te veel. Maar Barbie (2023) is bovenal: onweerstaanbaar origineel en een mierzoet plezier om naar te kijken.

Feel the Kenergy!

In het tijdperk van de vervolg- en formulefilms is het lastig om nog echt verrast te worden in de bioscoop. Maar moegestreden filmliefhebbers kunnen deze week hun hart ophalen bij het frisse Barbie van Greta Gerwig. Van perfect gechoreografeerde musicalnummers (Feel the Kenergy!), tot het fenomenale set-design van de roze Barbiepaleizen en een scene-stealing Ryan Gosling als hilarische Ken. Het speel- en maakplezier spat van deze ambitieuze (en prettig gestoorde) film af. Af en toe slaat Barbie een beetje door in de ideeën, maar bovenal is het genieten.

Perfecte pop, perfect leven

Margot Robbie speelt Barbie, de beroemde blonde aankleedpop uit de jaren 50. Barbie was geen babypop, maar een volwassen vrouw die alles kon worden: van kok, dokter tot president. Perféct aangekleed voor elke gelegenheid natuurlijk. Naast honderden verschillende Barbies had je ook Ken (gespeeld door een geweldige Ryan Gosling), Ken was gewoon Ken. Hij was niets anders dan de vriend van Barbie. Een grappige omdraaiing van de man-vrouwverhoudingen in het grootste deel van de 20e eeuw.

Barbie en Ken wonen in Barbieland, waar de zon altijd schijnt, de koelkast altijd vol is en alles simpelweg perfect is (op die gekke, vormeloze bobbel tussen de benen na dan). En waar ze met het gelukkige besef leven dat ze alle problemen van kleine meisjes in de "echte wereld" hebben opgelost. Totdat Barbie door een storing een glimps krijgt van de echte wereld, en erachter komt dat het meisje wat met haar speelt helemaal niet zo gelukkig is. Barbie reist af naar de echte wereld om haar eigenaresse te vinden en zo de rimpeling in het Barbie-universum te herstellen. Ondertussen moet ze de CEO van Barbie-fabrikant Mattel (Will Ferrell) en het gehele mannelijke Mattel-bestuur van zich af proberen te schudden.

Maakplezier spat er vanaf

Het script van Greta Gerwig en Noah Baumbach is een prettig gestoorde chaos van creativiteit, met over elkaar heen buitelende ideeën. Het maakplezier spat er vanaf, maar af en toe vliegt het script uit de bocht. Dan wil het te veel, of leunt het te zwaar op gimmicks en Barbie-referenties, waardoor het wat flauw wordt. Maar telkens weet de film je op tijd weer het verhaal in te trekken.

Het was een spannende gok van fabrikant Mattel om de eigenzinnige Gerwig volledige artistieke vrijheid te geven bij het maken van de film over hun beroemde pop. Want onomstreden is de pop niet. Naast speelplezier, wordt Barbie er ook van beticht jonge meisjes een onrealistisch lichaamsbeeld mee te geven. Gerwig gaat slim om met de controverses. Ze benoemt de zere plekken rechtstreeks in een zelfbewust script dat ze, samen met mede-filmmaker en partner Baumbach, schreef. Het lijkt een slimme zet, want juist door de controverse niet uit de weg te gaan, blaast ze Barbie én Mattel de 21e eeuw in. En een film die zoveel risico neemt, zo origineel is en er zo prachtig uitziet, is al snel onweerstaanbaar.