Recensie 'Hope Springs'

Waar Hope Springs (2003) als romantische comedy met Collin Firth en Heather Graham volledig faalde, omdat de film cliché op cliché stapelde, slaagt de huidige versie door het acteertalent van Meryl Streep en Tommy Lee Jones er wel in de titel waar te maken. Weliswaar met een totaal ander verhaal, maar kennelijk spreekt het Amerikaanse plaatsje (genaamd Spring Hope) tot de verbeelding om daar een grote verandering te doen plaatsvinden die van tevoren hopeloos lijkt.

Het 31-jarige huwelijk van Kay (Meryl Streep) en Arnold (Tommy Lee Jones) is zo ingedut en vol van routine dat ze nog nauwelijks met elkaar praten en al jaren apart slapen. Arnold lijkt dit wel best te vinden, maar als Kay een boek vindt met de titel “hoe krijg je het huwelijk dat je wilt”, besluit ze de auteur op te zoeken en haalt haar man over om samen een week lang intensieve huwelijks- en sekstherapie te volgen.

Humoristisch drama

In tegenstelling tot de versie uit 2003 is deze film geen romantische comedy, maar een humoristisch drama, waardoor de grappen beter verteerbaar zijn (lach en een traan) en vooral niet clichématig. De film werd geregisseerd door David Frankel, die ook met Streep samenwerkte in de kaskraker The Devil Wears Prada (2006). Hij is erin geslaagd het dramatische thema van een doodgebloede relatie een komische draai te geven. Na een reeks succesfilms en haar derde Oscar is Meryl Streep (The Iron Lady) niet te stuiten. Samen met Tommy Lee Jones (The Fugitive, Men in Black) zet Streep in deze film weer een knappe acteerprestatie neer. Knap, want ondanks het risicovolle onderwerp ‘ouderenseks’, wat erg gênant en platvloers had kunnen worden, is het mede door de acteurs toch een geloofwaardige, ontroerend grappige en luchtige film geworden. Verfrissend tussen al het huidige, snel gemonteerde actiegeweld in de bioscoop.

Acteerkanonnen

De film is vooral herkenbaar voor mensen die in een langdurige relatie zitten en misschien niet zozeer voor het meer jongere publiek, vanwege de leeftijd van de acteurs en het gebrek aan ervaring waar zij mee kampen als het seks betreft. Echter Streep en Jones acteren samen zo knap kwetsbaar, innemend en vreselijk grappig dat dit best nog wel eens een grotere publiekstrekker kan worden dan alleen voor 40 plussers. De week in therapie begint stroef en vol onwil van Arnold (Jones), maar ontpopt zich tot een spannende, adembenemende, maar vooral hilarische ontdekkingsreis van het echtpaar naar hun weggestopte intimiteit en de seksuele verlangens van weleer. Streep is zeer overtuigend met haar prachtige timing en no-bullshit acting als Kay, de stuwende kracht in het huwelijk. Zij verandert van een timide vrouw in een dame, die haar man weer durft te zeggen wat ze wil. Jones is vertederend als de irritante opper-brompot, die toch langzaam ontdooit en op zijn manier zijn huwelijk probeert te redden van de ondergang.

Crisis wordt kans

De therapiescènes bij Dr. Bernard Feld (mooie ‘aangeefrol’ van Steve Carell) zijn de absolute hoogtepunten in de film; daar waar het stel voor het eerst in 30 jaar weer over gevoelens gaat praten. De gedurfd lange, uitgesponnen en ongemakkelijke momenten zijn knap neergezet door alle drie de acteurs. En als het echtpaar de onorthodoxe oefeningen van de therapeut gaat uitproberen in de slaapkamer, bevinden we ons opnieuw op de grens van schaamtevolle en toch zeer lachwekkende momenten. Of het de therapeut gaat lukken dit totaal uit elkaar gegroeide stel weer nader tot elkaar te brengen moet je zelf gaan zien, maar ik verklap alvast dat de film Hope Springs maakt dat je je eigen partner opnieuw gaat waarderen. En zelfs het uiteindelijk erg voorspelbaar feelgood-einde aan de film doet daar niets aan af.