Recensie 'Ruby Sparks'

Perfecte liefde, bestaat het? In Ruby Sparks (Dayton & Faris, 2012) lijkt het tastbaar te worden, maar staat de realiteit in de weg. Wederom een verhaal over de menselijke beperkingen van het bestaan geregisseerd door het duo en echtpaar Dayton & Faris, die het kunstje eerder hebben bewezen in de filmhit Little Miss Sunshine, maar waarvan Ruby Sparks de sympathie niet kan evenaren.

Een jongvolwassen 'genie', dat is hoe men Calvin Weir-Fields (Paul Dano) graag wil noemen, tot grote ergernis van hemzelf. Al vroeg in zijn leven een getalenteerd en succesvol schrijver, maar kampt tegenwoordig met een ernstig writer's block. Nadat zijn psychiaterbezoekjes en de aanschaf van zijn hondje Scotty weinig effect hebben op zijn gesteldheid, lijkt hij zijn toevlucht te vinden in een andere wereld: de droomwereld. In deze dromen staat een meisje met rood haar centraal. Zodra hij wakker wordt overspoelt een golf van inspiratie hem en zijn writer's block lijkt als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Zolang hij schrijft voelt hij alsof het roodharige meisje bij hem is, totdat ze plotseling in zijn keuken staat. Dezelfde Ruby (Zoe Kazan) met de rode haren uit zijn dromen. Calvin denkt knettergek te zijn geworden, maar wanneer Ruby ook door buitenstaanders wordt gezien slaat de paniek toe. Wat is er aan de hand en hoe is dit te verklaren? Het is niet te verklaren, het is de magie van de liefde.

Droomwereld

De film bevat door het imaginaire karakter een verhaal dat aan geloofwaardigheid moet voldoen. Dat lukt stilaan, maar mist de nodige diepgang. Aan de acteurs Paul Dano en Zoe Kazan (tevens ook de scenarioschrijfster van de film) ligt het niet, zij overtuigen sterk in hun rol. Vooral Dano heeft een enorme vooruitgang geboekt na zijn puberale rollen in films als The Girl Next Door, wat goed naar voren komt in de scènes waar de relatieperikelen hoog oplopen. De chemie tussen Dano en Kazan op het witte doek heeft er ook vast mee te maken dat ze in het 'echte' leven al jaren samen zijn. Niet alleen de hoofdrolspelers geven kleur aan de film, maar ook de grappenmakende broer Harry (Chris Messina) en Mort (Antonio Banderas), de vriend van hun moeder brengen de nodige humor in de serieuze wereld van Calvin.

Teleurstellend

Ondanks de sterke cast, kan het verhaal niet door hen worden gedragen. Gaandeweg zwakt het af en wordt het voorspelbaar en flauw. Dat Calvin zijn macht misbruikt om het karakter van Ruby te sturen was te verwachten, maar dan waren er sterkere scènes nodig dan de keuze voor een te aanhankelijk meisje, om er daarna net zo makkelijk iemand van te maken die onophoudelijk vrolijk is dat het ergerlijk wordt. Daar waar het verhaal pas echt interessant had kunnen worden, stelt het helaas teleur.

De film mist de warmte die eerdere werken van het regisseursduo wel bevatten. Het verhaal verliest gaandeweg aan kracht door gebrek aan diepgang en uitwerking. Ruby Sparks is aangenaam om eens gezien te hebben, maar voor een blijvende herinnering heeft het niet de nodige vonk.