Recensie 'À Perdre la raison'

Op de voorkant van de filmposter van A Perdre La Raison zien we een prachtige vrouw, lachend in de armen van een man. Maar niets is wat het lijkt. De Belgische regisseur Joachim Lafosse heeft het helaas niet goed begrepen, want met zijn vluchtige aanpak krijgt dit Franse drama niet de uitwerking die het zou moeten hebben.

Als kind wordt Mounir (Tahir Rahim) uit Marokko gehaald en geadopteerd door huisarts André (Niels Arestrup). Jaren later zien we Mounir zijn vriendin Muriëlle ten huwelijk vragen en al gauw zetten ze hun kroost in hoog tempo op de wereld. André blijft in het huis wonen om het gezin te helpen, maar Muriëlle krijgt echter steeds meer moeite met de verstikkende invloed van André, verliest haar onafhankelijkheid en raakt langzaam in een depressie.

Sterke cast

Het complete verhaal van A Perdre La Raison (het verstand verliezen) schreeuwt om dramatiek. Daar hoort dramatische muziek en dramatisch acteerwerk bij. Net wanneer het op je zenuwen begint te werken komen we na verloop van de film achter de sterke performance van hoofdrolspeelster Émilie Dequenne, die Muriëlle speelt. Haar kernscène is de scène waarin ze in de auto zit, meezing met de radio en uiteindelijk in tranen uitbarst. In Cannes kreeg ze er de prijs voor Beste Actrice voor. Nog een sterke acteur is Niels Arestrup. Deze Franse Anthony Hopkins speelt de rol van André overtuigend en is goed ingespeeld op zijn tegenspelers. Een pluspuntje van de vele minpunten.

Geen karakterverdieping

Want ondanks het casten van de juiste acteurs is er te weinig over het scenario nagedacht. Regisseur Lafosse staat te lang stil bij de liefde tussen Mounir en Muriëlle en bij de invloed van André op het gezinsleven, maar laat het vierkoppige nageslacht in sneltreinvaart de wereld in komen. Zo wordt er te weinig gereflecteerd op de personages die zich moeten aanpassen aan hun veranderende levens en is er te weinig ruimte voor karakterverdieping. Na een uur vraagt de kijker zich af waar het verhaal heen gaat en de film kabbelt langzaam voort.

Vluchtige aanpak

Omdat de film begint met een openingsshot van huilende mensen die elkaar omarmen, weet je als kijker dat er iets verschrikkelijks is gebeurd. Maar na ruim vijf kwartier weten we nog steeds niet wat. Lafosse heeft een te vluchtige aanpak genomen voor wat achteraf een gruwelijks gezinsdrama is geweest. Het drama dat gebaseerd is op ware gebeurtenissen krijgt qua verhaal geen goede uitwerking, maar qua cameravoering heeft de regisseur het slim gespeeld. Door te filmen met een handheld camera beleeft de kijker het verhaal beter en door de close-ups op de gezichten van de acteurs worden de verschillende emoties sterk naar voren gebracht. De scènes zijn vaak vanachter objecten gefilmd waardoor het lijkt alsof de personages elkaar voortdurend in de gaten houden.

Geen meesterwerk

A Perdre La Raison is zonder meer geen meesterwerk van Lafosse, die eerder wel hoog scoorde met Nue Propriété in 2006. Het lijkt alsof hij niet precies wist wat hij wilde met de film en hij legt de accenten niet op de juiste plek in het verhaal. Een verhaal dat verteld moet worden, maar wat te lang duurt voordat er wat beweging in komt en met een te abrupt en afstandelijk einde. Maar toen was Lafosse waarschijnlijk de kijker al kwijtgeraakt.