Recensie '2 Days in New York'

De geschiedenis herhaalt zich: elke nieuwe vriend van Marion (Julie Delpy) moet op een bepaald moment de ontmoeting met haar luidruchtige, Franse familie kunnen doorstaan. Dit maal is het de beurt aan Mingus (Chris Rock). Helaas is het plot van de komedie 2 Days in New York niet op alle vlakken even briljant en overtreft het de eerdere film 2 Days in Paris (2007) niet.

2 Days in New York vertelt opnieuw het verhaal van de Franse fotografe Marion en haar eeuwige strijd met de liefde, dit keer mét kind Lulu die ze overhield aan haar vorige relatie met Jack. Ze woont inmiddels samen met haar nieuwe vriend Mingus in een appartement in New York met Lulu en Willow, het kind van Mingus uit een eerder huwelijk. Marion lijkt alles dit keer goed voor elkaar te hebben, totdat haar familie uit Parijs opduikelt voor een twee-daags bezoek. Zou Marion’s relatie nu wél stand houden?

Alleskunner

Julie Delpy speelde in 2 Days in New York niet alleen de hoofdrol, maar schreef ook het script, regisseerde en produceerde ze de film, deed de montage en schreef de muziek. Voor 2 Days in New York heeft ze weer bijna alles zelf gedaan. Helaas niet op hetzelfde hoge niveau als in het eerdere deel. Waar 2 Days in Paris uitblinkt in de fantastische dialogen, scherpe grappen en goede chemie, daar ontbreekt het bij 2 Days in New York aan. Delpy doet een goede poging en sommige scènes zijn weer even briljant als toen, maar het overgrote deel van de film kabbelt te langzaam voort.

Weinig chemie

Een goede vervanging van Jack blijkt het karakter van Mingus te zijn, en Chris Rock speelt deze suffe radiojournalist overtuigend. Wel is duidelijk dat de beste jaren van Delpy (Before Sunrise en Before Sunset) inmiddels zijn geweest en de chemie tussen de twee hoofdrolspelers is nergens te bekennen. De enige die de film overeind weet te houden met goede humor is Jeannot, die de vader van Marion speelt en in het echte leven ook de vader van Delpy is. Helaas zijn de rest van de grappen verkeerd getimed, misplaatst of gewoon simpelweg niet grappig.

Cameravoering

Wat Delpy wel goed doet is de kunstzinnige cameravoering en montage die ze in de film stopt. Ze filmt bijna iedere scène vanuit een ander perspectief en laat soms scènes in slow motion of fast forward draaien door middel van snelle foto’s achter elkaar. Deze manier van filmen zie je ook terug in het eerdere deel 2 Days in Paris. Er zijn overigens meer dingen aspecten uit die film die terugkomen in 2 Days in New York, zoals de dikke kat Jean-Louis, het bekrassen van auto’s door vader Jeannot en de erotische, seksistische kunst van Marion in haar atelier. De film is goed te begrijpen zonder 2 Days in Paris gezien te hebben, maar sommige dingen grappen die verwijzen naar de eerdere film zijn dan voor de kijker onbegrijpelijk.

2 Days in New York is helaas niet het vervolg waar we op hoopten. Met af en toe een goede grap hier en daar is niet wat we van Delpy gewend zijn, er had meer ingezeten dan eruit is gekomen. Het scenario is wat zwak, de humor flauw en er ontbreekt sterk aan chemie. Een vervolg is bijna nooit beter dan het eerste deel, dat heeft 2 Days in New York opnieuw bewezen.