Recensie 'De Marathon'

Er was een tijd dat Nederlandse films nog minder populair waren dan het Duitse nationale elftal of een bezoekje aan de tandarts. Met de komst van de heerlijke buddyfilm De Marathon (Diederick Koopal, 2012) is die tijd nu helemaal voorbij. Vol met foute humor en stevige tragiek is De Marathon van start tot finish een topfilm en heerlijk Rotterdams.

Het verhaal start met de financieel in nood verkerende garage, waar de vier vrienden Gerard (Stefan de Walle - Flodder), Leo (Martin van Waardenberg - Loenatik), Kees (Frank Lammers - All Stars) en Nico (Marcel Hensema - Simon), flink rokend, bierdrinkend en snackend hun tijd doorbrengen. Ze zijn rap van tong en koning in het bezigen van racistische en seksistische grappen. Youssoef (Mimoun Oaïssa - Shouf Shouf Habibi), de allochtone en gesubsidieerde medewerker is een oud-marathonloper en hij wordt de trainer van de ras Rotterdammers. Hij komt namelijk met het spitsvondige idee om via sponsoren met het lopen van de Marathon geld op te halen om de garage te redden van de ondergang.

Authentiek

Echter zijn de heren stuk voor stuk eigenlijk te lui en te oud om aan een dergelijke training te beginnen, wat gelijk hilarische momenten oplevert. De strakke oneliners en heerlijk Rotterdamse afzeikhumor is geschreven door cabaretier Martin van Waardenberg. Vooral de Walle en Waardenberg zijn zo goed omdat zij geen types spelen, maar zichzelf. Zo is bijvoorbeeld het café waar ze te zien zijn in de film ook het café waar zij zelf echt vertoeven. Dit maakt, samen met het herkenbare taalgebruik en de typisch Rotterdamse setting, dat het een heel authentieke film is geworden. Zowel de humor als het drama wat daar in zit voelt daarom ook echt aan.

Diepere laag

Wat de film extra diepgang geeft is dat onder de oppervlakte van de foute grappen er van alles sluimert bij elk van de heren. Zo is Gerard, de eigenaar van de garage, ernstig ziek maar houdt hij dat nog angstvallig geheim. Collega/vriend/monteur Nico worstelt met zijn homoseksuele gevoelens, Leo zorgt noodgedwongen voor het kind van zijn hoererende vrouw en mag Kees niet op zondag meetrainen vanwege zijn strenggelovige vrouw. Je “helemaal de tering zitten lopen te rennen” blijkt nog helemaal niet zo makkelijk. Stuk voor stuk blijkt dat er meer op het spel staat voor de hardlopers dan alleen het halen van de finish. De afwisseling tussen de lach en een traan is knap en liefdevol gedaan en met het subtiel verwerken van de verhalen van de personages geeft de film naast al het plezier meer ‘ballen’.

Vriendschap

De vriendschap is het hart van de film. Een vergelijking nu maken met de film Intouchables gaat misschien wat ver, maar De Marathon is wel zo´n soort film. Ondanks het wat droevige einde, loop je wel opgewekt naar buiten. Het combineren van dit soort humor en groot en klein leed doet denken aan een Plan C meets Achtste Groepers Huilen Niet. En dan van beide films de sterke punten verenigd in De Marathon. Samen met de passende muziek en het prachtige acteerwerk, van zowel de hoofdpersonen als de bijrollen (o.a. Georgina Verbaan), voel je de invloed en de kracht van het hebben van goede vrienden. Je krijgt misschien zelfs zin om het onmogelijke neer te zetten in een sportieve prestatie, zoals bijvoorbeeld het lopen van een marathon.