Recensie 'The Perks of Being a Wallflower'

Over highschooldrama’s en buitenbeentjes zijn door de jaren heen talloze films uitgebracht. De meeste in de vorm van een komedie met uitgemolken stereotypes. The Perks of Being Wallflower (Stephen Chbosky, 2012) is daar de meer dan geslaagde tegenhanger van. Een verfrissende film met bijzonder sterk acteerwerk van Logan Lerman (The Three Musketeers) die de rol van hoofdpersoon Charlie vertolkt.

Het is 1991 en de verlegen Charlie begint aan zijn middelbareschooltijd. Getraumatiseerd door de zelfmoord van zijn beste vriend en andere gebeurtenissen vindt de in zichzelf gekeerde Charlie het moeilijk vrienden te maken. Maar als donderslag bij heldere hemel kiest hij ervoor om tijdens een football-wedstrijd naast zijn extraverte klasgenoot Patrick (Ezra Miller, We Need To Talk About Kevin) te gaan zitten. Een keuze die zijn leven verandert. Patrick en zijn stiefzus Sam (Emma Watson, Harry Potter-reeks) nemen hem onder hun hoede en mee in hun vriendengroep. Wat volgt is een schooljaar met humoristische hoogtepunten, zoals zijn eerste stappen op de dansvloer en de eerste spacecake ervaring, maar ook enkele emotionele dieptepunten.

Regiedebuut

Regisseur Stephen Chbosky schreef het boek The Perks Of Being A Wallflower in 1999 en ook het script van boek naar film kwam van zijn eigen hand. In dit geslaagde regiedebuut werd hij bijgestaan door de makers van de hit Juno uit 2007. Lerman, Watson en Miller spelen hun rol met verve en de chemie tussen het drietal is duidelijk zichtbaar. Watson doorbreekt met het spelen van Sam haar Hermelien-imago, de ruimdenkende Sam kan geen grotere tegenstelling zijn dan betweterige rol die ze tien jaar speelde. Klein minpunt: haar Engelse accent kan ze af en toe moeilijk van zich afschudden. De bijrollen, met onder andere Paul Rudd (Dinner For Schmucks), geven de film extra jeu.

Vanuit Charlies perspectief wordt de kijker meegenomen in het verhaal. Zo is er een voice-over van Charlie waarin hij brieven schrijft naar een anonieme (misschien zelfbedachte) vriend en bevindt de camera zich meerdere malen achter zijn hoofd waardoor je als het ware zelf meeloopt met hem. Ook word je meegenomen in zijn flashbacks waarbij je steeds dieper in Charlies gedachten en verleden terecht komt.

Mixtape

Wat de film tot slot extra glans geeft is de muziekkeuze. Aangezien het verhaal zich afspeelt in de jaren negentig, zijn mixtapes niet weg te denken in deze film. Er wordt door de vrienden gezocht naar de ultieme soundtrack die de regisseur vond dankzij de hulp van Music Supervisor Alexandra Patsavas. Patsavas is ook onder andere verantwoordelijk voor de muziekkeuze van de serie Grey’s Anatomy. Net als in de serie weet ze scènes extra belading te geven door de bijbehorende muziek. Dat, samen met het werk van de cast, de slotmonoloog van Charlie en het tunnellied, maakt dat iedereen zich een beetje zal herkennen in deze muurbloem.