Recensie 'Les Misérables'

Met een musical die non-stop in de theaters staat en 20 verfilmingen later is het honderdvijftig jaar oude verhaal van Victor Hugo nog steeds in staat om te imponeren op het witte doek. Het intense acteerwerk en de live gezongen ijzersterke songs in een visueel spektakel maken dat zelfs de niet musical liefhebber de emotionele impact van deze film niet snel zal vergeten.

Regisseur Tom Hooper (Oscarwinnaar The King’s Speech) heeft de West-end musical-versie uit 1985 als uitgangspunt genomen en het is in het begin wel even wennen dat in een film de acteurs vrijwel al hun tekst zingen. Maar al snel blijkt dat de gezongen dialogen juist diepgang geven aan de film en dat je door de indrukwekkende decors, mooie kostuums en perfecte acteerprestaties helemaal het verhaal in word gezogen. Les Misérables speelt zich af in Frankrijk (1815-1832) en centraal staat het leven van de ex-gevangene Jean Valjean (Hugh Jackman) die continu opgejaagd wordt door de politieagent Jarvert (Russel Crowe). Wanneer Valjean zijn pad kruist met die van de alleenstaande moeder Fantine (Anne Hathaway) verandert zijn leven volledig als hij na haar dood besluit de zorg op zich te nemen van haar dochter Cosette (Isabelle Allen). Na jaren in anonimiteit te leven is Jarvert hem helaas weer op het spoor en aan de vooravond van de Franse Revolutie in Parijs zet Jarvert zijn ultieme achtervolging in op Valjean en de inmiddels volwassen Cosette (Amanda Seyfried).

Live gezongen

Hooper wilde per se dat alles live op de set werd gezongen (in plaats van playbacken met een studio-opname). Het is een dappere zet om dat voornamelijk door Hollywood-acteurs te laten doen, maar het werkt. Dat het niet overal loepzuiver gezongen wordt, is niet zozeer storend maar levert wel menselijke scènes op. Vooral het camerawerk (lange, ononderbroken shots en de extreme close-ups) zorgt ervoor dat de acteerprestaties van de hoofdpersonen een enorme emotionele kracht en intimiteit krijgen. Daarbij wordt er effectief gebruik gemaakt van montage in nummers met meerdere zangers en locaties, waardoor de film zich absoluut onderscheidt van een musical als toneelstuk.

Oscarwaardig

De dragende kracht van de film is absoluut Hugh Jackman (Wolverine), die bij het mainstream publiek niet eens bekend is als een van de meest charismatische muzikale (theater)acteurs van dit moment. De acteur belichaamt helemaal de getormenteerde Jean Valjean als hij zichzelf verliest in een harde wereld die hem als verstotene behandelt. Maar de vertolking die je het meest bijblijft na het zien van deze film is die van Anne Hataway als Fantine. Hathaway had geen zangervaring, maar is werkelijk fenomenaal en geeft zich met hart en ziel. Helemaal vies en uitgemergeld laat de actrice zelfs haar eigen haar afsnijden om haar rol kracht bij te zetten. In een hartverscheurende solo I Dreamed a Dream laat Hathaway een verpletterende prestatie zien van zang en acteren die zeker een Oscar verdient.

Comeback

Na de comeback van het musicalgenre met films als Moulin Rouge, Chicago en Mamma Mia! is Les Misérables een welkome en aangename aanvulling. Hoewel de film rond de tweede helft langdradig is en sommige songs er best uit hadden gekund voor het verhaal, onderscheidt de 2,5 uur durende film zich door het live zingen van de acteurs en de bezieling waarmee zij elk karakter hebben weten te vertolken. Deze versie zal een filmklassieker worden die je zeker gezien moet hebben.