Recensie 'Django Unchained'

Dat de spaghettiwestern nog niet is uitgestorven blijkt uit de gloednieuwe Django Unchained van Quentin Tarantino. Op een manier zoals alleen hij dat kan weet hij een verhaal dat zich in 1858 afspeelt helemaal eigentijds te maken. Scherpe dialogen, uitstekende acteurs, humor, Golden Globe voor beste script en een Oscarnominatie voor beste film zorgen ervoor dat hij zijn status behouden heeft.

Tarantino neemt ons mee naar het Zuiden van de Verenigde Staten, een paar jaar voor de uitbraak van de Amerikaanse burgeroorlog. Geketende slaven in donkere bossen zorgen voor een grimmige sfeer. Opeens verschijnt er uit het donkere bos een man met een gekke wiebelende tand op zijn houten kar, de Duitse Dr. King Schultz (Christoph Waltz), die op zoek is naar de slaaf Django (Jamie Foxx). Hij belooft Django zijn vrijheid in ruil voor een gunst: hij moet de gebroeders Brittle identificeren zodat Schultz zijn beloning als bounty hunter kan innen. Na enkele successen gaan ze als bountyduo verder op zoek naar de vrouw van Django, Broomhilda von Shaft (Kerry Washington), die na mislukte ontsnappingspogingen door is verkocht aan de plantage Candyland van Calvin Candie (Leonardo DiCaprio). Aangekomen bij de plantage weten ze zich voor te doen alsof ze geïnteresseerd zijn om een van Candie’s beste vechtslaven te willen kopen, en omdat Schultz gecharmeerd is van de Duits sprekende Broomhilda wil hij haar bij de prijs hebben inbegrepen.

Bombastisch

Met Tarantino verwacht je dat je de volle 165 minuten die Django Unchained duurt vermaakt zult worden. Met zijn gebruikelijke mix van stijlelementen weet hij met deze film een hommage te brengen aan de western, maar dan wel met een eigenaardig randje. Een slaaf die op zoek is naar wraak samen met zijn aparte Duitse vriend klinkt sowieso al vrij vreemd. Voor deze film heeft Tarantino al zijn stokpaardjes van stal gehaald. Christoph Waltz laat zien dat hij het na zijn sterke performance als de kille Hans Landa in Inglourious Basterds ook in zich heeft om een excentriek en charmant personage neer te zetten. Niet voor niks genomineerd voor een Oscar in de categorie beste mannelijke bijrol. DiCaprio overtuigt evenzeer als de brute plantagehouder met een blik die zelden zo vurig is neergezet. Samuel L. Jackson als de voormalige - wacko - huishulp van Candie, die mogelijk nog het meest racistisch is van ze allemaal, laat een (positieve) nare indruk achter. Jamie Foxx in de rol van Django is sympathiek, maar wordt overschaduwd.

Gruwelijk

Tarantino staat bekend als ‘director DJ’, zijn muziekkeuze voor scènes scoort goed. Veel Ennio Morricone en uitgestrekte landschappen laten je even denken dat je naar een Leone zit te kijken, maar wanneer hij er Tupac in knalt tijdens een shoot-out weet je weer waar je bent. Het voegt net dat beetje extra toe aan het moment wanneer een vrijgevochten slaaf zijn blanke vijanden in een bloedbad afmaakt. Het beladen thema van slavernij wordt in de film op een realistische doch spottelijke wijze neergezet waar eigenlijk alleen Tarantino mee weg kan komen. Enkele scènes zijn gruwelijk om te zien, maar in de historische context wel gerechtvaardigd.

Met zijn gebruikelijke trucs scoort Tarantino wederom en liefhebbers van zijn films zullen zeker niet teleurgesteld worden. Degenen die hun verwachtingen na elke film steeds hoger stellen zullen wellicht bedroefd naar huis gaan, maar nog altijd is Django Unchained een hoogwaardig werk van de onklopbare regisseur.