Recensie 'Después de Lucía'

Pestkoppen, haters en wangedrag. Het zijn actuele thema's die op elke middelbare school te vinden zijn. Van tijd tot tijd staan kranten er bol van. In Después de Lucía schetst regisseur Michel Franco een schokkend beeld van dit maatschappelijke probleem, maar dan één zoals het publiek nog nooit gezien heeft.

Valse utopie

In Después de Lucía vertrekt de beeldschone tiener Alejandra (gespeeld door Tessa La) met papa Roberto (Hernán Mendoza) uit haar oude woonplaats. Het opbouwen van een nieuw leven gaat Alejandra gemakkelijker af dan haar vader. Met haar weelderige krullenbos, volwassen uitstraling en fleurige kleding sluit zij op school snel vriendschappen. Intussen vindt Roberto in hun nieuwe rijtjeshuis zijn draai niet. Alejandra troost hem waar ze kan, terwijl ze zichzelf achter de schermen voldaan in het pubergedruis vol drank, jongens en sigaretten stort. Haar leven lijkt utopisch. Echter, tijdens een weekendje weg gebeurt iets afschuwelijks, waardoor alle rollen worden omgedraaid. Opeens blijken haar vrienden over een duistere kant te beschikken.

Eerlijk is eerlijk: de Spaanse regisseur Michel Franco is voor velen nog een onbekende naam, en naar de betekenis van de titel Después de Lucía kan de gemiddelde kijker alleen maar gissen. Een rondgang op het internet leert al snel dat de titel zich laat vertalen als Na Lucía en dat regisseur Franco de Spaanse filmtitels Daniel & Ana (2009) en Entre dos (2003) op zijn heeft naam staan. Daniel & Ana sleepte als eerste lange film van Franco de prestigieuze Gold Hugo op het Chicago International Film Festival in de wacht. Het wekt een hoop verwachtingen voor dit werk.

Vóór en na

Aanvankelijk doemen vraagtekens op: waarom zijn Roberto en Alejandra verhuisd? Waarom is Roberto zo verdrietig? In kleine scheutjes krijgen kijkers de informatie toebedeeld, als Roberto aan de telefoon praat over 'de kist' en Alejandra op school vertelt dat ze van haar moeder nooit straf krijgt. Gaten in het verhaal worden langzaam gevuld, zodat de aandacht geen moment verslapt. Een constante spanning heerst terwijl Ajelandra's fantastische leventje zich ontrolt.

Het zal wel misgaan. Het moet toch misgaan? En natuurlijk gaat het mis. Een aaneenschakeling van getreiter en gepest volgt. Franco maakt het verschil tussen vóór en na de breuk op knappe manieren duidelijk en visualiseert Alejandra's gemoedstoestand. Zo zijn parallellen tussen verschillende beelden te zien: een vrolijke Alejandra op het zonnige strand en een gepeste Alejandra die 's nachts na een gedwongen zwempartij proestend aanspoelt langs de kustlijn. De camera registreert de beelden als stille getuige in het gezelschap.

Emotioneel realisme

Tessa La zet in haar rol van Alejandra het beeld neer van een vrolijke tiener die slachtoffer wordt van omstandigheden. Een tiener die langzaam op een afgrond afstevent wanneer de wereld zich tegen haar keert. Langzaam daalt ze steeds verder op de maatschappelijke ladder. Ze verliest haar haren (geknipt), haar kleur (weggetrokken) en haar kleren (gestolen). Zichtbaar brokkelt ieder stukje eigenwaarde af. Hernán Mendoza geeft inzicht in de woede van een ouder die uitvindt dat zijn kind gepest wordt. En ook de kijker voelt zich opeens meer dan machteloos.

Emoties volgen elkaar in rap tempo op. Geloofwaardig is het, de woede, de frustratie, het verdriet. Beelden van onmenselijke praktijken en wandaden komen keihard binnen. De boodschap is helder voor de kijker. Hopelijk voor alle scholen ook. Gooi dat pestprotocol maar in de prullenbak, jongens. Pak liever 'n filmpje van Franco.