Recensie 'L'écume des Jours'

Twee keer eerder werd de roman L'écume des Jours van Boris Vian al verfilmd, toch is er nu ook een derde bewerking. Michel Gondry is de dappere regisseur die het aandurfde en als Vian nog had geleefd, zou hij trots op hem zijn geweest.

Al in 1947 schreef de Franse schrijver - maar ook filmmaker, zanger, acteur en criticus - Boris Vian het surrealistische verhaal van uitvinder Colin (in de film gespeeld door Romain Duris) en zijn grote liefde Chloé (Audrey Tautou). Samen met vriend en persoonlijke kok Nicolas (Omar Sy - beter bekend als hoofdrolspeler Driss uit Intouchables) wonen zij in een prachtig huis in Parijs. Omgeven door de uitvindingen van Colin en met een schatkist vol geld lijkt het leven van het verliefde stel een volmaakt sprookje te zijn - tot er een waterlelie wordt gevonden in de longen van Chloé en ze ernstig ziek raakt.

Gondry de alleskunner

Er is niemand die L'écume des Jours beter had kunnen verfilmen dan Michel Gondry. Net als Vian is ook Gondry meer dan slechts een regisseur: naast het maken van films (en videoclips) tekent hij strips, maakt hij muziek en is hij schrijver. Dat deze talenten in zijn speelfilms tot een volmaakt geheel samenvloeien, bewees hij eerder al met The Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004) en The Science of Sleep (2006). Gondry hielp niet alleen mee aan de soundtrack, maar maakte tevens alle illustraties en animaties zelf - zonder computer.

In L’écume des Jours lijkt de regisseur geen nieuwe weg in te slaan, al kan hij inmiddels ook 'acteur' toevoegen aan zijn cv (Gondry speelt de rol van dokter Mangemanche, de arts die de ziekte van Chloé behandelt). Alles in de film is even mooi. Zo staat er in het huis van Colin de 'pianocktail', een piano die, wanneer hij op de juiste manier wordt bespeeld, cocktails kan maken. Zijn agenda heeft de vorm van een Rubiks kubus en de huismuis wordt gespeeld door een man in een muizenpak. Nicolas communiceert met zijn meester via de koelkast en wanneer er wordt gedanst, groeien benen plots drie keer langer. Dat deze benen zelf in elkaar geknutseld zijn en niet uit een digitale animatie bestaan, maakt de film niet alleen aantrekkelijker maar ook persoonlijker. Toch leidt de overdaad aan bizarre uitvindingen vooral bij aanvang van de film tot een zekere onrust. Er is zo veel te zien dat een volledige focus vereist is.

Grimmig einde

Wanneer Chloé halverwege het verhaal ziek wordt, verandert de stijl van de film. Net als het geld van Colin verdwijnt ook alle kleur uit het beeld. Wat overblijft is een grauw geheel dat in niets meer lijkt op het uitbundige begin. Dat Gondry zich aan de door Vian verzonnen afloop heeft moeten houden, is begrijpelijk maar jammer.

Ondanks de visuele volmaaktheid is L'écume des Jours ook inhoudelijk zeer fraai. Toch is het vooral de hand van Gondry die de eerdere filmbewerkingen van L'écume des Jours in ruime mate doet overstijgen.