Recensie 'Oldboy'

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het Koreaanse origineel van Chan-wook Park uit 2003 is beter. Maar regisseur Spike Lee heeft met Oldboy een onderhoudende thriller afgeleverd over een man die schijnbaar zonder reden van straat wordt geplukt, in een particuliere gevangenis belandt en twintig jaar later plotseling wordt vrijgelaten. Het ongemeen expliciete geweld dat de kijker in deze remake voorgeschoteld krijgt maakt dit echter tot een film die niet bij iedereen in de smaak zal vallen.

Er zit een vreselijk geheim verpakt in de kern van Oldboy. En de film is op zijn best als dat geheim langzaam wordt ontrafeld. Als Joe (Josh Brolin) geholpen wordt door Marie (Elizabeth Olsen) om erachter te komen waarom hij al die jaren opgesloten heeft gezeten en de twee zich een weg banen door Joe's verleden aan de hand van krantenknipsels en fotoboeken, met de stemmige muziek van Roque Baños op de achtergrond. Op dat soort momenten is Oldboy een sterke thriller en doet de film denken aan David Fincher's The Girl with the Dragon Tattoo, waarin ook een man door een jonge vrouw wordt geholpen om een mysterie op te lossen. Maar dan is er in Oldboy telkens weer dat geweld.

Vlees noch vis

Waar Fincher geweld in zijn films inzet om iets te zeggen over onze samenleving lijkt het enige motief van het geweld in Oldboy dat van sensatiezucht. Dit is geen film voor tere zieltjes. De camera draait hier niet discreet weg op het moment suprême. Nee, we hebben wat special effects betreft een niveau bereikt waarin je gewoon kunt laten zien wat er gebeurt als de trekker wordt overgehaald. En dat doet Spike Lee dan ook. Het geweld is zelfs explicieter dan in het Koreaanse origineel, dat de kijker toch ook niet spaarde. Maar in het origineel paste het geweld bij de licht vervreemdende toon van de film. In de remake verstoort het geweld eerder de toon. Het lijkt erop dat Spike Lee niet wist wat hij wilde maken: een geraffineerde thriller of een expliciete wraakfilm. Nu is het vlees noch vis.

Hoog niveau

Toch valt er genoeg te genieten aan Oldboy. Spike Lee werkt weer met zijn vaste editor Barry Alexander Brown, hetgeen een prettig visueel ritme oplevert: beweeglijk, maar met mate. Het camerawerk van Sean Bobbit (bekend van zijn werk met regisseur Steve McQueen, zoals in Shame) is ook van een hoog niveau. Prachtige lange takes die je door de ruimtes heen leiden. Voor degenen die het Koreaanse origineel hebben gezien: de scène waarin hoofdpersoon Joe gewapend met slechts een hamer zich een mannetje of twintig van het lijf weet te houden zit ook in deze remake en overtreft door het camerawerk van Bobbit het origineel. Wat de rolverdeling betreft is Josh Brolin overtuigend als de man die tot waanzin wordt gedreven en zet Elizabeth Olsen weer een sterk personage neer als vrouw op het randje van kwetsbaar en krachtig. Maar bij het casten van de schurk hebben de makers de plank volledig misgeslagen. Sharlto Copley (District 9, Elysium) speelt de kwade genius achter Joe’s opsluiting, maar overtuigt totaal niet. Hij is eerder lachwekkend dan angstaanjagend, hetgeen funest is voor de spanning in de scènes waarin hij speelt.

Maar dan is er dat vreselijke geheim, dat aan het einde heel voorzichtig wordt uitgepakt en de kijker uiteindelijk in ontreddering achterlaat. Door die scène is Oldboy toch een film die je gezien moet hebben.