Recensie 'Medusa Deluxe'

Tijdens de voorbereidingen van een prestigieuze kapperswedstrijd vindt er backstage iets vreselijks plaats. Eén van de kappers, één van de mogelijke winnaars van de avond, wordt backstage dood gevonden door een model dat na haar rookpauze nietsvermoedend terugkeert om door hem gekapt te worden. Gruwelijk detail: de man is op amateuristische wijze gescalpeerd, en zijn haar en hoofdhuid zijn spoorloos.

Backstageroddels

Met dat nieuws worden we de wereld van Medusa Deluxe (2022) in geslingerd. De film van de Britse regisseur Thomas Hardiman begint in een kleedkamer, waarin twee kappers doornemen wat er gebeurd is, terwijl één van hen rustig doorwerkt aan een indrukwekkend kapsel. Vanuit die kleedkamer worden we langzaam meegenomen door de gangen van het enigszins griezelige, grote gebouw waarin de kapperswedstrijd gehouden wordt. Aan de hand van de roddels, getuigenissen en speculaties van talloze personages wordt er langzaam gereconstrueerd wat er voorgevallen is. De film is een detective zonder rechercheur en doet qua sfeer denken aan Climax (2018) van Gaspar Noé, maar dan zonder LSD.

De campy thriller is het speelfilmdebuut van Hardiman, die elementen uit het verhaal baseerde op zijn eigen verleden als kapper. De decors en details zijn dan ook tot in de puntjes verzorgd. We krijgen echt een inkijkje in de competitieve kapperswereld en de vreemde onderlinge verhoudingen die er soms ontstaan tussen de kappers en hun modellen. Er wordt goed geacteerd door iedereen, al blijkt het moeilijk om alle personages goed te leren kennen. Door de talloze karakters en het woelige plot blijven sommige personen, over wie je dolgraag meer te weten zou komen, wat op de achtergrond.

Excentriek mysterie

Niet dat je tijdens de film tijd hebt om daarover na te denken. Na het vertrek uit die eerste kleedkamer ontstaat er een dwingend ritme en gaan we met een flink tempo alle scènes langs. Het gaat van conflict naar discussie naar liefdesverklaring, dit alles afgewisseld door verdachtmakingen aan ongeveer ieder adres. De setting van dit alles blijft het maffe, half leegstaande gebouw, waarin de helft van de personages er waanzinnig uitgedost bij loopt. De hoge, kleurrijke kapsels en de extravagante make-up geven het moordmysterie een extra dimensie. Is iedereen vermomd als een ander? Wie draagt er een masker, en wat zit er onder dat masker? Tegelijkertijd wordt iedereen continu geconfronteerd met zijn eigen spiegelbeeld, en niet iedereen blijkt zichzelf recht in de ogen te kunnen kijken.

Kleurrijke whodunnit

In de loop van één nacht worden we, begeleid door een minimale percussie soundtrack, door deze whodunnit meegesleurd waarvan het lijkt alsof hij in één take is geschoten. De grimmige sfeer wordt afgewisseld door misplaatste luchtigheid, wat ook door het gebruik van licht en donker knap terugkomt in de cinematografie. Als kijker wordt je af en toe een beetje aan je lot overgelaten, maar hoe verder de nacht vordert en hoe angstiger iedereen wordt, hoe meer er op zijn plek begint te vallen. Hardiman zorgt voor spanning en intrige in zijn debuut, en het ziet er ook nog allemaal schitterend uit. Blijf vooral zitten voor de scène in de aftiteling, want dat is de absolute kers op de taart.