Recensie 'Her'

Een computersysteem met een eigen stem, een geweten en een uniek karakter. Nu klinkt het allemaal onwerkelijk, maar voor hoe lang nog? De hedendaagse technologie groeit per dag exponentieel en wie weet spreken we over een aantal jaar wel met een computergestuurde vriend waar we niet meer zonder mee kunnen. Oscargenomineerde regisseur Spike Jonze (Being John Malkovich, Where the Wild Things Are) creëert met Her een wereld die misschien wel dichter bij ons staat dan we denken.

Verliefd op een computersysteem

Her vertelt het verhaal over Theodore Twombly (Joaquin Phoenix; The Master, The Gladiator), een complexe en gevoelige man die zijn aanleg voor romantiek inzet bij zijn baan als brievenschrijver: in opdracht van andere mensen schrijft hij liefdevolle papieren brieven als sentimenteel communicatiemiddel in een compleet gedigitaliseerde maatschappij. Zijn eenzame bestaan wegens zijn zojuist stukgelopen huwelijk verleidt hem tot het aanschaffen van een nieuw geavanceerd computersysteem, dat een eigen identiteit vormt op basis van de voorkeuren van de gebruiker. Wanneer Theodore het systeem activeert ontmoet hij Samantha (Scarlett Johansson; Don Jon, The Prestige), de vrouwelijke stem achter het computerprogramma. Samantha's verrassende gevoel voor menselijkheid en empathie brengt een lichtpuntje in het leven van Theodore. Hun vriendschap lijkt een chemie tussen beiden te ontwaken die evolueert in een gevoel van liefde. Maar wat betekent deze emotie in een tijdperk waarin digitalisering prioriteit heeft?

Sterke visie

De wereld van Her heeft een uniek decor. Spike Jonze heeft een moderne wereld geschetst waarin mens en computer bijna elkaars gelijke zijn. De filmlocaties zijn omgebouwd tot hypermoderne decors, maar wel met een aanzienlijke dosis menselijkheid. Dit maakt de film geloofwaardig en realistisch. Het zou niet raar zijn als onze wereld er ook zo uit ziet over enkele decennia. Deze sterke visie zie je ook terug in de kostuums en de make-up. De snor dragende mannen en naturel-look van de vrouwen zijn authentiek en consistent alsof het de laatste modetrend is in het verhaal. Het algehele plaatje is compleet en geeft de film een eigen karakter.

Tastbaar en teder

Naast het pure uiterlijk van de film, zijn de acteerprestaties van Joaquin Phoenix en Scarlett Johansson noemenswaardig briljant. De chemie tussen beiden is enorm voelbaar ondanks dat Johansson alleen maar waarneembaar is als het stemgeluid van computeridentiteit Samantha. Haar stem is tastbaar en vult haar fysieke afwezigheid perfect aan. Het spel tussen beiden is teder en driedimensionaal, waardoor je als kijker wordt meegesleept in de gewortelde gevoelens van liefde tussen mens en machine.

Ondanks de sterke kwaliteiten die Her bezit, verdient de film een enkele aanmerking. Spike Jonze benadrukt de controverse van het aangaan van een relatie met je computer. Dit doet hij soms onnodig lang met scènes waarin er relatief weinig gebeurt. Dit manifesteert zich door enkele langdradige momenten in het verhaal.

Her is een romantische komedie met een futuristische draai, waarbij het acteerwerk het pareltje van de film is. Spike Jonze weet een prachtige en authentieke wereld neer te zetten. De film voelt op enkele momenten wat langdradig, maar dat weegt absoluut niet op tegen de sterke mise-en-scène. Het verhaal heeft een enorme emotionele impact en houdt een spiegel voor de hedendaagse maatschappij waarbij digitale (social) media onmisbaar is. Joaquin Phoenix en Scarlett Johansson laten zien dat echte liefde onvoorwaardelijk is onder welke omstandigheden dan ook.