Recensie 'Focus'

Will Smith en Margot Robbie (The Wolf of Wall Street) vinden elkaar in de kunst van de oplichterij. Hij als leraar, zij als ijverige verleidster. Het Crazy Stupid Love-regisseursduo doet opnieuw een vermakelijk trucje, al was de plot niet volledig verstopt.

Dit keer is het scenario niet in handen van Dan Fogelman, maar hebben Glenn Ficarra en John Requa zelf de pen opgepakt. Na komedies Bad Santa en I Love You Phillip Morris vonden de mannen het tijd voor wat actie. Psychologische trucjes, overtuigingskracht en observatievermogen vormen de kern van de criminele topsport die Nicky (Will Smith) al zijn hele leven lang beoefent. Totdat er een meisje op het toneel verschijnt.

Let’s play

Hij is de beste in zijn vak, zij moet het nog leren. In de handen van Nicky verandert Jess (Margot Robbie) vliegensvlug in een meesterverleidster. Met Victor Mids-achtige trucjes vliegen de gestolen portemonnees, horloges en juwelen in het rond. Bankkaartfraude is kinderspel en theater een vereiste. Een prachtig hoogtepunt is de football-wedstrijd waarbij het duo verwikkeld raakt in een bizarre gokcompetitie met een aangeschoten miljonair. Let’s play.

Natuurlijk moet het ergens misgaan. De twee verliezen contact en ontmoeten elkaar pas jaren later, daarbij elkaars leven drastisch verstorend. Liefdesrelaties en meesterbedriegerij lopen door elkaar heen op de meest betoverende locaties van Buenos Aires. Luxe hotelkamers, classy cocktails en tropische zwembaden worden afgewisseld met louche types, gokcircuits en wat wapens hier en daar. Het gelikte production design loodst ons onbetwijfeld mee naar een listig einde - we waren immers gewaarschuwd. De warrige verrassing is niet groot, maar de weg er naartoe is niet vervelend om af te leggen.

Illusiecriminaliteit

Focus laat zich niet op één genre vastpinnen. De makers hebben een originele actiefilm willen maken met een vleugje humor, een snufje romantiek en een populair thema. Dat is gelukt, maar de dosering had hier en daar wat aangepast kunnen worden. De spanning of romantiek waar scènes ruimte voor bieden gaan soms verloren door een plotselinge komische toon, die meer misplaatst is dan echt iets toevoegt. Zo blijft de film wel lekker luchtig, maar komt die niet altijd natuurlijk over. Dat laatste geldt ook voor de soms inconsequente uitleg van de vergezochte zwendelarij. Want niemand heeft geluk nodig, met vrienden zoals Nicky.

Het geheel doet sterk denken aan het recente Now You See Me, waarin een groep illusionisten hun kennis gebruikt om van de rijken geld te ontfutselen. Ook daar leert de kijker het een en ander over het recept van geslaagde oplichterij maar is het ook juist die kijker met wie een spelletje wordt gespeeld. Smith en Robbie zetten echter een vernieuwend, sprankelend en flirterig koppel neer dat geen clichés nodig heeft om interessant te blijven. Gelukkig was hun samenwerking niet eenmalig en volgt Suicide Squat over een jaar. Kan je niet zolang wachten? Dan vormt Focus een prima afleiding.