Recensie 'The Iron Claw'

De legendarische Von Erich-familie uit Denton, Texas maakte in de jaren 70 en 80 furore in de Amerikaanse worstelaarwereld. Vader Jack, voormalig wereldkampioen, deed er alles aan om zijn zoons in de ring te krijgen, en met succes. Maar achter het succesverhaal van de familie gaat een zwarte geschiedenis schuil, die filmmaker Sean Durkin nu met A24 naar het witte doek brengt.

Een beetje worstelliefhebber zal het verhaal van de Von Erichs al wel kennen, en na het zien van The Iron Claw (2023) vergeet je de broers in ieder geval nooit meer. Kevin, David, Kerry en Mike zijn allemaal verschillend, maar ze hebben één ding gemeen: de wens om de droom van hun vader waar te maken. De Von Erichs zullen de grootste worstelaarsfamilie ter wereld worden, én blijven. De rest doet er niet toe. De discipline van vader Jack heeft effect: al zijn zoons weten in de ring indruk te maken. Maar daarbuiten gaat het er een stuk minder rooskleurig aan toe. De familie draagt een vloek met zich mee, weet Kevin zijn verkering te vertellen tijdens een eerste date. Zijn vader heeft altijd het gevoel gehad dat er iets van hem is afgepakt, vertelt hij, en die pijn dragen ze nu allemaal met zich mee.

Sterrencast

De vier jongens worden gespeeld door Zac Efron, Harris Dickinson, Jeremy Allen White en Stanley Simons. Efron, die de rol van oudste (nog levende) broer Kevin speelt, heeft de grootste rol en draagt het hele verhaal op zijn extreem gespierde schouders, maar eigenlijk doen alle acteurs het geweldig. Vooral de dynamiek tussen de broers is overtuigend. Aanstekelijk in het begin, hartverscheurend als de fundering van het Von Erichs-imperium begint te wankelen en de ingewikkelde familierelaties aan het licht komen.

Duistere familiekroniek

De titel van de film slaat namelijk niet alleen op de effectieve worstelbeweging die de Von Erichs in de ring gebruiken, hij verwijst ook naar de ijzeren greep die de vader uitoefent op zijn zoons om altijd maar verder en verder te gaan. Als buitenstaander lijkt het al snel duidelijk dat deze verhouding totaal giftig en onhoudbaar is, maar de jongens weten niet aan de dynamiek te ontkomen voordat het te laat is. De tragische gebeurtenissen beginnen elkaar op te volgen; Durkin liet zelfs de levensloop van een van de originele broers weg uit zijn film, omdat het anders té droevig zou worden.

Efron speelt misschien wel zijn beste rol ooit in deze film, en weet daarmee ook de meest sceptische kijker te boeien. Je hoeft voor deze film dan ook geen vechtsport-fan te zijn, al voegt het vast iets toe. The Iron Claw vertelt een verhaal over broederschap en verlies, over mannelijkheid en over het loskomen van je ouders en je familie tegelijkertijd omarmen. Een beetje geschiedenisles, een beetje nostalgie naar een Amerika dat niet meer bestaat, een beetje kitscherig showgeworstel en vooral heel veel grote mannen met grote emoties. Een van de betere biopics van de afgelopen tijd.