Recensie 'Skiptrace'

Vechtsporticoon Jackie Chan - inmiddels 62 jaar oud - weet van geen ophouden. Zijn recentste actiekomedie Skiptrace is een filmische samenwerking tussen oost en west, maar is vanwege zijn slappe plot en te ouderwetse stijl alleen aan de hardcore Chan-fans onder ons aan te raden.

Sum Ting Wong?

Agent Bennie Chan (Chan) is sinds de dood van zijn partner Yung al jaren de beruchte crimineel "de Matador" op het spoor. Yung heeft Chan ook laten beloven te zorgen voor zijn dochter Samantha (Bingbing Fan). Zij is undercover in een casino in Macau om informatie te bemachtigen over Victor Wong, de eigenaar waarvan Chan vermoedt dat hij de Matador is. Alles loopt uit de hand wanneer Amerikaanse gokker Connor Watts (Johnny Knoxville) achtervolgd wordt door zowel Russische als Chinese maffiosi waarbij onbedoeld ook Samantha betrokken raakt. Watts wordt ontvoerd, maar omdat hij Wong kan linken aan een moord die hij hem toevallig zag plegen, doet Chan er alles aan om hem te redden en zo de Matador te ontmaskeren.

Mat en tam

Dit klinkt waarschijnlijk allemaal vrij complex, maar Skiptrace is eigenlijk een simpele roadmovie waarin Chan en Watts in allerlei landen veel gekkigheid beleven en moeten zien te ontsnappen aan de Russen en Chinezen. Het moet allemaal natuurlijk doen denken aan Chans buddy-action-films van de jaren zoveel, maar daarin zit gelijk het probleem: de film zit vast in het verleden en herinnert je er voornamelijk aan hoe Skiptrace in geen enkel opzicht kan tippen aan Chans betere films.

Dit begint al bij de samenwerking tussen Chan en Knoxville, die op papier goed klinkt. Het past bij het east meets west-principe van de film en ze zijn allebei berucht om hun stunts. Maar de chemie ontbreekt en het routinematige script helpt ook niet. Knoxville, vooral bekend van MTV-serie Jackass, probeert er iets van te maken, maar zijn oneliners zijn vaak te tam in deze familievriendelijke film en zijn karakterontwikkeling (van immorele gokker naar immorele goedzak) voelt geforceerd.

Het verhaal zelf heeft ook van die episodes waarin het drama uit het niets flink wordt opgeschroefd en dat botst enorm met de komedie. Hier zouden wat knipogen naar het publiek gewenst zijn, maar nee, Skiptrace blijft hier verbazingwekkend genoeg bloedserieus. Dit vergemakkelijkt de kijkervaring niet bepaald en de film voelt hierdoor juist gedateerd.

Vakmanschap

Wat ondanks alles nog grote indruk maakt is dat Chan na al die jaren nog steeds zelf zijn stunts doet. Sommige vechtscènes, hoe weinig het er helaas ook zijn, tonen de typische creativiteit die we van Chan gewend zijn, zoals het gebruik van (steeds kleiner wordende) matroesjka's. Ook leveren regisseur Harlin en cinematograaf Chan Kwok-Hung (die tijdens een ongeluk bij het maken van de film overleed) een aantal mooie plaatjes van onder andere culturele festivals in China en de steppes van Mongolië.

Maar wat fraaie beelden en Chans energie kunnen Skiptrace helaas niet redden. Na alle pogingen van Chan om los te breken van zijn aimabele actiepersona voelt het rommelige, bijna twee uur durende Skiptrace als meerdere stappen achteruit. Wie zin heeft in een flinke dosis Chan kan beter zijn klassiekers opnieuw bekijken. Want jij, beste lezer, verdient beter.