Recensie 'Café Society'

Weer een jaar, weer een Woody Allen-film. Gek genoeg (niet echt) gaat Café Society over menselijke relaties, met deze keer zowel Allens geliefde New York als Hollywood op de achtergrond. De sfeerbeelden en Allens typische humor zorgen voor een kijkervaring die vermakelijker is dan bijvoorbeeld het overgewaardeerde Blue Jasmine, maar de centrale romance laat je helaas koud.

Op naar Hollywood

De jonge naïeve Bobby Dorfman (Jesse Eisenberg) laat in de jaren dertig zijn familie in New York achter om in Hollywood te werken voor zijn oom Phil Stern (Steve Carell), een beroemde filmproducer. Daar ontmoet Bobby Phils secretaresse Vonnie (Kristen Stewart). Ze worden natuurlijk verliefd op elkaar, hoewel Vonnie hem vroeg vertelt dat ze al een vriendje heeft. Wat Bobby echter niet weet is dat dit 'vriendje' zijn oom Phil is. Wanneer Vonnie uiteindelijk toch kiest voor Phil, keert Bobby terug naar New York en wordt nachtclubmanager. Hij trouwt, maar op een avond ziet hij Vonnie weer. Je zou er zowaar Casablanca-flashbacks van krijgen: of all the gin joints in all the towns in all the world…

Sfeer

Allen doet met Café Society een behoorlijk aantal dingen goed. Zijn hoofdrolspelers zijn vaak stand-ins voor hemzelf en Eisenberg blijkt hier erg geschikt voor, met zijn rappe manier van praten en neurotische trekjes. Allens kenmerkende humor zorgt voor veel grappige momenten, zoals de woordenwisselingen tussen Bobby's familieleden. Het heerlijk ouderwetse kostuumdesign is fenomenaal. Ook onverwacht is zijn samenwerking met de legendarische cinematograaf Vittorio Storaro (Apocalypse Now, The Last Emperor). Het oude Hollywood wordt met die nostalgische warme gloed tot leven gebracht en New York mag het doen met een kil koel kleurenpalet. Wanneer Bobby later een nachtclub opent in New York, beginnen de NY-scènes het Hollywoodkleurenpalet aan te nemen. Waarschijnlijk een indicatie dat Bobby - ondanks zijn vroegere afweer tegen het 'lege' Hollywood - als manager van de chique nachtclub toch datgene is geworden waar hij zich eerder tegen verzette.

Afstandelijk

Minder succesvol is het liefdesdrama. Allen poogt met een jazzy afstandelijkheid de melancholie van mislukte liefde en het vergaan van de tijd weer te geven, maar door deze afstandelijkheid 'voelen' we nooit de liefde tussen Bobby en Vonnie en daar kunnen Eisenberg en Stewart weinig aan doen. Allen gebruikt vaak voice-overs om de karakterontwikkeling te verduidelijken. Na slechts enkele scènes tussen de twee vertelt Allen ons dat Bobby nu alleen nog aan Vonnie kan denken. Goh, bedankt, Woody, maar waarom toon je dat niet via Eisenbergs acteerwerk? Dat zou Bobby gelijk tot een wat sympathieker en complexer personage maken.

Met zijn laatste scène weet Allen de bovengenoemde melancholie op te roepen, maar deze voelt toch te kunstmatig door de afstand waarmee we de afgelopen negentig minuten naar deze mensen hebben zitten kijken. Hoewel de subplots rondom Bobby's gangsterbroer en de ruzies in het Joodse gezin voor komische momenten zorgen, had Allen deze tijd net zo goed kunnen besteden aan het uitdiepen van de liefdesperikelen van Bobby en Vonnie. Café Society blijkt slechts leuk voor eenmalig bezoek.