Recensie 'Ezra'

Max is een veertiger met een matige stand-upcarrière, een scheiding die bijna rond is en een zoon, Ezra, die maar moeilijk mee kan in het reguliere schoolsysteem. Sinds het uit is met de moeder van Ezra ziet Max zijn kind eigenlijk alleen op z'n 'papadagen', en dan neemt hij hem mee naar de kroegen waar hij moet optreden, tot grote frustratie van zijn ex. Zelf ziet hij het probleem niet zo. Het probleem ligt bij anderen. Bijvoorbeeld bij de dokters die Ezra een diagnose willen opdringen!

Ezra (2023) is de nieuwe film van regisseur Tony Goldwyn (Someone Like You... (2001) en Conviction (2010)) met Bobby Cannavale, William Fitzgerald, Rose Byrne en Robert De Niro in de hoofdrollen. De film lijkt in eerste instantie te draaien om de uitdagingen die komen kijken bij het opvoeden van een kind met autisme, maar dat blijkt al gauw enkel een soort zijspoor te zijn. Waar we naar kijken is de wanhopige zoektocht van Max, die als nooit-volwassen geworden man op zoek is naar houvast in zijn wankelende wereldbeeld. De woorden 'empathie' of 'eigen verantwoordelijkheid' ontbreken in zijn lexicon, en wat volgt is een saai egocentrisch verhaal over een nietszeggend personage.

Roadtrip of ontvoering?

Want zodra Max het oneens is met wat de moeder van zijn kind, de leraren én de dokter adviseren, besluit hij zijn zoon te ontvoeren en hem spontaan mee te nemen naar de andere kant van het land. Achtervolgd door politie en zijn eigen verleden brengt hij zijn eigen kind de hele tijd in gevaar. Ze krijgen wel hulp uit allerlei onverwachte hoeken. Dat is vast hartverwarmend bedoeld, maar zorgt er vooral voor dat je als kijker totaal vervreemdt van het verhaal. Er zijn geen consequenties voor Max, de wereld is een sprookje en natuurlijk komt alles vanzelf allemaal goed.

Weinig te lachen

De film is bedoeld als komedie, althans, zo wordt hij in de markt gezet. Een foutje misschien, want los van de slechte stand up in het begin, zit er geen enkele grap in. Maar serieus neemt het verhaal zichzelf ook niet. Ezra versimpelt het leed van een uit elkaar vallend gezin, stigmatiseert autisme en depressie en schijnt de spotlight op totaal de verkeerde persoon. Het was veel interessanter geweest om de film te zien vanuit Ezra's perspectief, al was het dan ongetwijfeld een horrorfilm geweest.

Leeg en lang

De film is prima geschoten, en de cinematografie is subtiel maar verhalend, daar ligt het allemaal niet aan. Het concept is ook lang niet gek, maar bij de uitwerking tot scenario is toch iets misgegaan. De Niro is daarnaast de enige die goed acteert, maar daarmee kan hij de film niet dragen. Zijn charmante accent zorgt wel voor enige verlichting in een film die verder vooral veel te lang duurt en enkel herkenbaar is voor gescheiden vaders die hun kinderen misbruiken voor hun eigen creatieve egodocument. Maar dat is misschien wel niet de doelgroep waar Goldwyn naar op zoek was.