Recensie 'Cézanne et moi'

Cézanne et moi begint goed. Een openingsscène met filmische schilderijen en sfeervolle stillevens legt een prachtige basis voor de film, met mooie sfeershots van de natuur die Cézanne schilderde. Maar al snel verwikkelt Cézanne et moi zichzelf in onzinnige, slecht geschreven dialogen en een oninteressant verhaal. Teleurstellend, want veel scènes zien er prachtig uit.

Werelberoemde vrienden

Cézanne et moi vertelt over de vriendschap tussen schilder Paul Cézanne en schrijver Émile Zola, gezien vanuit het perspectief van Zola, zoals de titel suggereert. Cézanne blijkt tijdens zijn leven een financiële mislukking, omdat hij zijn schilderijen nergens verkocht krijgt. Zola geniet daarentegen tijdens zijn leven al ongekend succes, en moet Cézanne regelmatig geld lenen zodat deze zichzelf kan onderhouden. De film weeft alle flashbacks samen met de laatste ontmoeting tussen de oude Cézanne en rijke Zola, in het landhuis van de schrijver. Zola heeft op dat moment niet zo lang geleden zijn boek L'Œuvre uitgebracht, dat een fictieve navertelling van Cézannes kunstenaarsleven voorstelt.

Eendimensionale personages

Alhoewel het plot al redelijk wat vermogen heeft, omdat het vertelt over twee (inmiddels) wereldberoemde artiesten, valt de vertelling nogal tegen. We krijgen een uiteindelijk nogal oninteressant levensverhaal voorgeschoteld, dat eenzijdig vertelt over het onheil van Cézanne. Het ergste van alles: het is bijna onmogelijk om sympathie te krijgen voor het personage van de schilder, terwijl dat wel het personage waar de emotionele lading om draait. Zola is evenmin sympathiek, en hierdoor heeft de kijker bijna geen enkele houvast in de film en glipt deze logischerwijs door ieders vingers. Zelfs het redelijk goede acteerwerk van de twee mannen Guillaume Canet en Guillaume Gallienne kan het script niet redden. Hoewel beide mannen, en ook een groot deel van de rest van de cast, in het grootste deel van de film een goede prestatie leveren, blijft het verhaal nogal plat en onbelangrijk.

Leeg omhulsel

De plaatjes van Zuid-Frankrijk, de natuur en zelfs Parijs, zijn af en toe prachtig geschoten. Dat is ook de reden dat de film eerst nog een lekker hapje lijkt. Het blijkt echter steeds meer een leeg omhulsel te zijn; met elke saaie, nietszeggende dialoog wordt het duidelijker dat de film niet meer is dan feel good voor liefhebbers van het postimpressionisme. De grootste fout van Cézanne et moi zit in het feit dat alles dat het verhaal interessant gemaakt zou hebben, genegeerd wordt. Als regisseuse Danièle Thompson de focus had gelegd op het arbeidersmilieu van Parijs, op de artistieke producten van zowel Cézanne als Zola of wat dieper was ingegaan op de persoonlijkheden van beide mannen, had Cézanne et moi een redelijk vermakelijke en misschien zelfs goede film kunnen worden. Helaas is Thompsons historisch drama door een misstap in het script een kitscherige kroniek van een op zichzelf potentieel interessante vriendschap.