Recensie 'Assassin's Creed'

Filmadaptaties van games zijn vaak cinemarampen waar alleen vergevingsgezinde gamers wat plezier uit halen. Tijdens de overgang van game naar film gaat er altijd van alles mis. Zo ook met Justin Kurzels Assassin's Creed: een getrouwe, oogstrelende, maar statische en onbevredigende adaptatie van Ubisofts populaire gameserie.

Orde en anarchie

Net als de games draait de film om een eeuwenoude strijd tussen de Tempeliers en de Assassins. De Tempeliers zoeken de magische Appel van Eden om hiermee de mensheid aan zich te onderwerpen onder het mom van vrijheid, een New World Order. De anarchistische Assassins werken achter de schermen om ze te dwarsbomen. Zo ook Aguilar (Michael Fassbender), een vijftiende-eeuwse Assassin. Zijn laatste nazaat is de eenentwintigste-eeuwse Callum Lynch die na de dood van zijn moeder tot criminaliteit vervalt. Eenmaal volwassen zit hij (nu gespeeld door Michael Fassbender) op death row, maar wordt gered door Tempelierbedrijf Abstergo Industries, zodat hij kan ontdekken waar zijn voorvader Aguilar de Appel heeft verstopt. Hiervoor gebruikt hij de Animus, eigenlijk een virtualreality-apparaat waarmee hij de genetische herinneringen van zijn voorgangers induikt. Slaat natuurlijk nergens op, maar een leuk concept is het wel.

Dat ene appeltje

Minder leuk is de film zelf. Ondanks dit eigenlijk vrij belachelijke verhaal is Assassin's Creed bloedserieus en valt er weinig humor te bekennen. Op zich geen slecht teken. Het laat zien dat de filmmakers zich vooral richten op de gamers, het echte publiek, maar nieuwelingen zullen deze strijd om dat ene appeltje onverschillig aanzien. Wel weten de filmmakers het complexe verhaal vrij duidelijk en rustig op te bouwen en laten ze het bovennatuurlijke element van de serie gelukkig achterwege. Onnodig in een verhaal dat al ingewikkeld genoeg is.

Elegante rommel

Wat actie betreft, kunnen de fans zich verblijden met een leuke mix van parkour, zwaard- en messengevechten en zelfs een koetsenachtervolging. Regisseur Kurzel filmt dit degelijk en is trouw aan de gamestijl: zie de elegante shots van een Assassin die ongezien zijn doelwit benadert. De actie wordt echter niet altijd overzichtelijk in beeld gebracht dankzij rommelige montage. Constant knippen tussen vijftiende-eeuwse Aguilar en Callum die zwevend in de Animus zijn bewegingen imiteert is ook niet bepaald meeslepend.

Te cryptisch

Hoewel de serieuze houding van de filmmakers enigszins bewonderenswaardig is, moet het script wel in staat zijn een pakkend verhaal te vertellen. Kurzel, Fassbender en Marion Cotillard vormden onlangs een intrigerend trio in Macbeth en hun aanwezigheid doet vermoeden dat Assassin's Creed misschien na al die jaren de eerste degelijke gamefilm zal zijn. Maar het script is uiteindelijk de boosdoener met z'n rommelige karakterontwikkeling, om nog maar te zwijgen van de statische regie. Iedereen praat zo cryptisch en staat zo stil. Vreemd in een film met zulke lichtvoetige actie.

De crux van de film zit middenin, wanneer Callum net iets te veel raadselachtige opmerkingen heeft moeten aanhoren. Hij kijkt met een verbijsterde lach om zich heen en vraagt: "What the f--- is going on?" Eindelijk, een mens van vlees en bloed die zegt wat we allemaal denken. Verreweg het beste moment in de film. Assassin's Creed is zeker niet de slechtste gamefilm ooit. Maar in tegenstelling tot de iconische verborgen messen van de Assassins laat de film toch veel steken vallen…