Recensie 'Kinds of Kindness'

Het is amper vier maanden geleden dat Oscar-hit Poor Things (2023) van Yorgos Lanthimos in Nederland verscheen, en deze week is het alweer tijd voor de volgende. De Griekse regisseur werkte opnieuw samen met Emma Stone, Willem Dafoe en Margaret Qualley voor Kinds of Kindness (2024), een eigenaardige anthologie-film waarin hij terugkeert naar dat waar hij het allerbeste in is: de inherente eigenaardigheid van de mens en de absurditeit van het bestaan weergeven.

Sterk ensemble

Behalve de hoofdrolspelers heeft Kinds of Kindness helemaal niks met zijn voorganger te maken. De nieuwe film bestaat uit drie vreemde verhalen van ongeveer 45 minuten met steeds dezelfde cast in andere rollen. Naast Stone, Qualley en Dafoe worden de hoofdrollen in de film gespeeld door Jesse Plemons, Hong Chau, Mamoudou Athie en Joe Alwyn. Eenvoudig moet dat niet geweest zijn, want de verhaallijnen zijn behoorlijk onvoorspelbaar, maar iedereen speelt zijn rollen voortreffelijk.

Drie keer verwarring

Het eerste deel van de film draait om Robert (Plemons), die gevangen zit in een destructieve relatie met zijn baas Raymond (Dafoe). Roberts schijnbaar onmogelijke zoektocht naar controle over zijn eigen leven vormt de kern van deze drie kwartier. In het tweede verhaal keert de vermiste vrouw Liz (Stone) terug naar haar man, politieagent Daniel (ook Plemons), die overtuigd is dat zij een dubbelganger is. Het derde en laatste deel volgt Emily (opnieuw Stone), die op zoek is naar iemand met de gave om doden weer tot leven te brengen.

Absurditeit als lens

De grote overeenkomst tussen deze drie verhalen is dat ze allemaal in het begin totaal onbegrijpelijk zijn. Lanthimos zet zijn kijkers aan het werk: het is aan ons om uit te vogelen welke regels er gelden in deze alternatieve werelden die zo lijken op die van ons. Hierdoor doet de film denken aan zijn vroege film Dogtooth (2009) en de latere hit The Lobster (2015), waarin de Griekse regisseur ons ook middels absurdisme laat zien hoe maf de wereld eigenlijk in elkaar zit.

Laag tempo

In de korte films worden schijnbaar alledaagse zaken afgewisseld met wilde gruwelijkheden en bizarre statements, om vervolgens weer doodkalm over te gaan in het volgende verhaal. Het is een verfrissende bioscoopervaring, dat zeker, en het eerste verhaal is ontzettend sterk. Daarna zakt de boel wat in, maar saai wordt het met deze cast natuurlijk nooit. Ook visueel blijft de film interessant, zowel door de kleurrijke maar simpele cinematografie als de styling van de hoofdrolspelers. Dat alles wordt aangevuld met een prima soundtrack waarin op de juiste momenten juist wordt gezwegen.

Lang is de film wel: Lanthimos had allerminst haast bij het vertellen van deze drie verhalen. Kinds of Kindness is een lange zit die je geduld behoorlijk op de proef stelt, maar dat uiteindelijk allemaal waard is. Al is het maar om het zichtbare plezier dat erachter zit en de fantastische dansscène tegen het einde.