Recensie 'De erfenis'

Daan van der Elsken is de zoon van de beroemde fotograaf en filmmaker Ed van der Elsken, die in 1990 is overleden. Daan lijdt al vijftien jaar aan ernstige depressies en angstaanvallen en geeft zijn vader hier de schuld van. Samen met zijn vriend en documentairemaker Joris Postema duikt hij in het verleden van het gezin waarin hij opgroeide.

Weg van huis

Daans dochter, Zea, is vijftien jaar oud in de documentaire. Dezelfde leeftijd waarop hij zijn ouderlijk huis verruilde voor een kraakpand in Amsterdam. Hier raakte Daan verslaafd aan heroïne, drank en andere ellende. Om het gat te vullen dat zijn vader had achtergelaten. Het leven van Daan wordt inmiddels vijftien jaar lang geteisterd door zijn manische depressiviteit. Hij is doodsbang dat zijn dochter afstand van hem zal nemen, op dezelfde manier als hij dat heeft gedaan bij zijn vader. Door middel van deze film en het boek dat Daan schrijft over zijn eigen leven, probeert hij grip te krijgen op zichzelf en zijn ziekte. Daan bezoekt oude familieleden, soms bijna onder dwang van de regisseur Joris en bekijkt oude beelden en foto's om zo zijn vader te doorgronden. Na het uitputtende onderzoek komt hij tot een verrassende ontdekking.

Donker verleden

De erfenis is een droevig portret van een zoon die nooit een knuffel, of enige vorm van opvoeding van zijn vader heeft gekregen. Hij was alleen interessant als object voor de camera en meer niet. Daan staat al sinds jonge leeftijd voor de camera van zijn vader, en wordt hierbij door Ed geregisseerd. Deze eigenschap wordt ook door Daan vertoond in deze film. Hij wil absolute controle hebben, want hij is bang om verkeerd te worden geïnterpreteerd. En hij is tenslotte een 'Van der Elsken' zoals hij zelf voortdurend benoemt. Vanaf het begin van de film bemoeit hij zich met de shots en montage. De regisseur werkt hieraan mee. De film is erg persoonlijk en het is vaak pijnlijk om te aanschouwen hoe Daan wordt getormenteerd door zijn ziekte. Zijn depressiviteit uit zich in een obsessieve focus op het verleden, want daar ligt volgens Daan de bron. Maar als hij verschillende sleutelfiguren uit zijn verleden spreekt, blijken er toch meer nuances in het verhaal te liggen.

Meer kleur

Daan was in zijn jonge jaren drummer in een redelijk succesvol bandje, in ieder geval succesvol genoeg om in Paradiso op te mogen treden. Ed omschreef een videoband van het hele optreden als 'Kutherrie en slecht gefilmd'. Muziek speelt een grote rol in de film. Daan maakt solo of samen met Zea veel muziek, mooie muziek. In de muziek lijkt hij het beste uit zijn woorden te kunnen komen, zonder zichzelf constant te corrigeren. Met name een nummer van Daan begeleid door zichzelf op een akoestische gitaar is erg aangrijpend. De erfenis is een zoektocht die weinig antwoorden verschaft. Toch lukt het Daan om in de laatste scène dichter tot zijn vader te komen en zijn gitzwarte beeld van hem iets meer kleur te gunnen.