Recensie 'Lukas & Abel: Vleugelbroertjes'

Familiefilms over de bijzondere relatie tussen mens en dier kennen we wel. Lukas & Abel: Vleugelbroertjes, het verhaal over een eenzame jongen en een arend, vindt het wiel niet opnieuw uit, maar maakt veel goed met zijn fantastische cinematografie.

Liefde voor de natuur

Lukas (Manuel Camacho) woont met zijn vader Keller (Tobias Moretti) in een huis te midden van de Oostenrijkse bergen. Beiden zijn getraumatiseerd na de ongelukkige dood van Lukas' moeder en ze praten ook nauwelijks met elkaar. Op een dag ontdekt hij een kleine arend die door zijn gevleugelde broertje uit het nest is geduwd en in het bos is gevallen. Lukas neemt hem onder zijn hoede en noemt hem Abel. Boswachter Danzer (Jean Reno) heeft meer begrip voor Lukas' liefde voor de natuur dan zijn vader en begeleidt hem bij het opvoeden van Abel, zodat de kleine arend op een dag zijn vleugels zal kunnen uitslaan.

Vader en zoon

Het mag meteen gezegd worden dat de relatie tussen vader en zoon het minst interessante deel van de film is. Deze komt niet zo vaak naar voren, maar speelt vreemd genoeg wel een grote rol in een film die eigenlijk om de vertederende band tussen Lukas en Abel draait. De filmmakers lijken ook een parallel te trekken tussen Lukas en Abel en hun familiale worstelingen: Lukas wil over zijn schuldgevoel over de dood van zijn moeder heenkomen door Abel te helpen, en Abel moet de strijd aangaan met de broer die hem uit zijn nest duwde. Het is dus eigenlijk een dubbel coming-of-age-verhaal. Leuk idee, maar het probleem is dat alleen Abel echt je aandacht erbij houdt, niet de mensen. Zodra de mooie arend tijdelijk uit beeld vliegt en we nog slechts de moeizame relatie tussen vader en zoon overhouden, komt de film eigenlijk tot stilstand.

Adembenemend

Waar je wel steil van achterover zal slaan is de beeldvoering. Van de wonderschone Oostenrijkse natuur tot de opnames van de arend en allerlei andere dieren, je mond valt vaak vanzelf open. Al vanaf het eerste shot ben je verkocht. Lof die je dikwijls hoort bij natuuropnames, maar hier extra bijzonder omdat het niet een documentaire maar een speelfilm betreft en geen enkel moment onwaarachtig oogt. De scène waarin Abel een veel te grote berggeit aanvalt en ze allebei 'bergafwaarts' vallen is adembenemend. Je vraagt je af hoe ze dit toch gedaan hebben en tegelijkertijd hoop je dat Abel niet gewond raakt. Regisseurs Gerardo Olivares en Otmar Penker en hun team weten deze balans tussen natuurdocumentaire en verhaal goed te bewaren.

Lukas & Abel: Vleugelbroertjes is een onverwachts innemende familiefilm. Ja, de relatie tussen Abel en zijn vader is helaas slaapverwekkend, maar eigenlijk ook bijzaak. Wat laat je je kind liever zien: een moeizame relatie tussen ouder en kind of een jongen die voor een arend zorgt en hem leert vliegen? Hmm, lastig…