Recensie 'John Wick: Chapter 2'

Baba Yaga is terug. Na het onverwachte succes van John Wick was deel twee onvermijdelijk en aan deel drie wordt inmiddels ook al gewerkt. Hetzelfde team staat gelukkig weer achter de camera. Het drama zal je niet omverblazen, maar de actie gelukkig wel. Bij sequels draait het vaak om 'bigger and better' en in dit opzicht is John Wick 2 een succes.

Een laatste klus

Nadat legendarische ex-crimineel en weduwnaar John "Baba Yaga" Wick afrekende met de mensen die verantwoordelijk waren voor het stelen van zijn wagen en het doden van zijn puppy, krijgt hij onverwacht bezoek van een oude 'vriend', Santino. Deze komt John om een dienst vragen die hij niet kan, of mag, weigeren. Santino bewees hem ooit een dienst en nu mag John – tenzij hij de hele onderwereld achter zich aan wil – zijn verzoek inwilligen, namelijk Santinos zus Gianna vermoorden zodat hij haar invloedrijke positie kan innemen.

Just when I thought I was out…

Antihelden die maar niet aan de criminele onderwereld kunnen ontkomen kennen we wel, maar John Wick 2 draait dit om. Hier is het de vraag of John eigenlijk wel wil ontsnappen. 'Je bent verslaafd aan wraak', roept Santino. Interessant thema, maar de filmmakers weten dit niet helemaal uit te diepen. Hetzelfde geldt voor Johns verdriet om zijn overleden vrouw. Het moet het drama wat gewichtiger maken, maar daar is de actie iets te gelikt voor. Maar ja, niet echt een probleem met zulke intense actiescènes.

Duidelijkheid

Regisseur Stahelski – vroeger stuntman in The Matrix – zit weer in de regisseursstoel en filmt alles met de flair die hij al toonde in de vorige film. Net zoals in deel één ligt de nadruk op duidelijkheid. Zoveel andere filmmakers gebruiken snelle edits om de actie 'spannender' te maken (of vechttechnische foutjes te verbloemen), maar maken hierdoor alles eerder onoverzichtelijk. In John Wick 2 blijft alles helder en is te zien dat Keanu Reeves en co al hun stunts zelf doen. (Niet voor niets opent de film met een knipoog naar Buster Keaton.) Precies de reden waarom eigen stuntwerk en 'echte' fysieke inspanningen zo gewaardeerd blijven.

Naast actie is het vooral de worldbuilding die John Wick 2 intrigerend maakt. Het concept van een alziende, alwetende criminele organisatie blijft spannend, helemaal omdat hier beleefdheid alles is. Een drankje delen betekent vrede, een drankje weigeren… Het heeft uiteraard iets belachelijks en John Wick 2 omarmt dit gelukkig meer dan zijn voorganger, maar soms neemt het ook iets weg van de spanning. John is natuurlijk onoverwinnelijk, maar op een gegeven moment vraag je je toch af waarom John nog leeft. Misschien gewoon een sluipschutter inhuren die niet met hem bevriend is? Wel knap is dat schrijver Kolstad genoeg varieert op zijn vorige script. In plaats van een nieuwe willekeurige slechterik die John weer provoceert, kiest John nu willens en wetens ervoor om zijn oude leven op te pakken. Onder druk, maar toch.

Chapter 2 voelt in elk opzicht als een logisch vervolg op zijn voorganger. Nu is het de vraag of deel drie de trilogie netjes zal afronden. En de andere grote vraag: overleeft de hond het deze keer wel? Tja, daarvoor zul je naar de bios moeten.