Recensie 'Como el Viento'

In de Marokkaanse hitte staat een lange file auto's te wachten tot ze eindelijk de boot naar Spanje mogen binnenrijden. In een van de auto's zitten Wouter en Iris (Gijs Naber en Hadewych Minis), een stel met relatieproblemen en twee kinderen, onderweg naar huis. De kapitein (Karim Saidi) van de boot brengt zijn vrouw en zwangere dochter aan boord. Aan de overkant van het te oversteken water houdt de kustwacht zich bezig met een tragisch ongeval.

Drie verhalen

Como el Viento (2023), de nieuwe film van regisseur Jacqueline van Vugt, is een dramafilm waarin drie verhalen met elkaar vervlochten worden. Het grootste deel van het verhaal speelt zich op de boot af, en de rest in de Spaanse haven, uitkijkend naar de aankomst van deze boot. De drie verhalen lopen dwars door elkaar, schuren af en toe tegen elkaar aan, en hebben met elkaar gemeen dat alle personages met een probleem zitten en verlangen naar een beter leven. Wouter en Iris proberen hun huwelijk te redden, maar raken elkaar na een kort moment van passie totaal kwijt als hun zoon verdwijnt. Ondertussen komen we steeds meer te weten over het verhaal achter de zwangerschap van de kapiteinsdochter en leren we de mannen in het havengebied kennen.

Opgesloten op zee

Het duurt even voordat je als kijker door hebt wat er allemaal speelt. Het is even puzzelen wat bij wat hoort en om wie de film nou eigenlijk draait. Maar het concept is veelbelovend en zodra de verhaallijnen zich beginnen uit te rollen, weet Como el Viento te boeien, in ieder geval in de eerste helft. De onderlinge spanningen, geheime liefde en onvervulde verlangens worden uitvergroot door de claustrofobische omgeving van een veerboot, maar echt groots pakt Van Vugt hier niet uit. De plotwendingen en ontknopingen zijn subtiel, wat wel charmant is maar je als kijker ook het gevoel geven dat de volledige potentie van de in elkaar verstrikte verhalen deels onbenut blijft.

Meertalig

In de film wordt Nederlands, Arabisch, Frans, Duits en Spaans gesproken, een mengelmoes die goed past bij de steeds grotere paniek bij Wouter en Iris en die ook past bij het onbegrip tussen de kapitein en zijn dochter. Er is onderlinge communicatie mogelijk, maar iedereen zit ook verstrikt in zijn eigen wereld. Het zou mooi zijn geweest als we iets meer toegang kregen tot al deze binnenwerelden, maar daar lijkt te weinig tijd voor. Het tweede deel van de film is conceptueel nog steeds sterk, maar voelt overhaast en hoewel de conclusie van de film je voldoende aan het denken zetten, heb je toch onwillekeurig het gevoel dat er iets ontbreekt.

Van de diepgang in het begin van de film is niet veel meer over, en omdat er vrij vlot gewisseld wordt tussen de verhalen, wordt het lastiger om de aandacht bij het verhaal te houden. Maar wie daar even zijn best voor doet, zal na het verlaten van de bioscoopzaal voorlopig nog wel even blijven peinzen over hoe een tragisch lot zich kan ontvouwen, en hoe dicht dat soms bij stom toeval zit.