Recensie 'BlacKkKlansman'

In BlacKkKlansman volgen we de zwarte politieagent Ron Stallworth, een rookie die besluit te infiltreren binnen de lokale afdeling van de Ku Klux Klan. Alsof dat nog niet voor genoeg problemen zorgt, onderhoudt hij ook nog eens nauwe banden met een zwarte studentenvereniging die sprekers van de Black Panther-beweging ontvangen. Het is het recept voor een typische Spike Lee-film.

Regisseur Spike Lee is bekend van films als Malcolm X, Chi-Raq en 25th Hour, waarbij racisme een vaak terugkerend thema is. Dat is deze film niet anders. BlacKkKlansman is gebaseerd op een waargebeurd verhaal uit de jaren 70, maar dat blijkt slechts het fundament voor de vele subtiele verwijzingen naar het heden. Als Ron Stallworth steeds nauwere contacten opbouwt binnen de Ku Klux Klan, komt hij ook in contact met de 'Imperial Wizard' David Duke. Deze Duke staat bekend als de persoon die de Klan nieuw leven inblies, mainstream probeerde te maken en vandaag de dag nog steeds actief is. Het levert een flink aantal komische scènes op, waarin de hypocrisie en stupiditeit van David Duke het flink moet ontgelden.

Actie

Maar zoals een echte film van Spike Lee betaamt wordt er niet alleen maar gelachen. Gedurende de film krijgen we steeds meer te weten over gevaarlijke plannen, die de film naar een zeer spannende finale leiden. Steeds blijft de spanning of Ron Stallworth zijn dubbelrol kan blijven volhouden, waar soms wat actie voor nodig is. De bijbehorende dialogen die Stallworth (John David Washington) en zijn collega's (Adam Driver en Steve Buscemi) komen waanzinnig tot leven en geven de film een zeer overtuigende jaren 70-vibe.

Soms zijn de scènes simpelweg pijnlijk om te zien. Op de zwarte studentenvereniging komt een bejaarde spreker langs die vertelt over zijn verstandelijk gehandicapte broertje. Dat broertje werd in de jaren 20 ten onrechte beschuldigd van een misdaad, kreeg geen eerlijk proces en werd vervolgens in het openbaar vermoord. En dat onder de ogen van een blanke juichende menigte. Ondertussen zitten de leden van de Ku Klux Klan hardop te lachen bij de racistische film The Birth of a Nation.

Actueel

Spike Lee wijkt hierbij nogal af van het oorspronkelijke verhaal, maar is zo in staat om dit verhaal een hedendaagse lading te geven. Zo gaat het overduidelijk over racistisch politiegeweld en de bekende uitspraak 'America First' van Trump. Lee probeert ons te laten zien hoe de uitspraken van Trump hun wortels hebben binnen de Ku Klux Klan en dat racisme nog altijd een groot publiek weet te vinden. In de laatste momenten van de film wordt deze link naar actuele gebeurtenissen ook letterlijk in beeld gebracht. Zo zien we beelden van de racistische demonstraties in Charlottesville, waarbij een aanslag werd gepleegd op tegendemonstranten. Ook horen we Trump de racistische demonstraties verdedigen.

Met BlacKkKlansman levert Spike Lee een zeer goede film af, waarbij er zowel flink kan worden gelachen, maar er ook de nodige actie plaatsvindt. Stilistisch is het weer een onvervalste (in de woorden van de regisseur zelf) "Spike Lee joint". Ook de soundtrack draagt bij aan de typische sfeer, vooral tijdens de disco-scènes. Toch moet de film het vooral hebben van de koppeling met de actualiteit, die de bioscoopbezoeker in stilte achterlaat.