Recensie 'The Lion King'

Na The Jungle Book uit 2016 is regisseur Jon Favreau alweer toe aan zijn tweede Disney liveactionfilm. Dit keer krijgt een van de grootste successen van Disney, The Lion King, een nieuw jasje. En voor een film met zo'n grote wereldwijde fanbase is het altijd spannend als er iemand aan het origineel komt.

25 jaar na het origineel is The Lion King weer terug op het bioscoopdoek. Nu in een nieuwe liveaction-versie. Weliswaar moet er bij 'live action' de flinke nuancering worden toegevoegd dat er in deze film geen werkelijk levend dier te zien is. Ook deze leeuwenkoning is volledig geanimeerd. Maar in deze nieuwe versie is het Afrikaanse landschap niet van echt te onderscheiden en dat geldt, behalve dat ze kunnen praten, ook voor de dieren.

Stemmencast

Aangezien het origineel een aantal iconische karakters met bijbehorende stemmencast had, was het even afwachten wie deze grote schoenen zouden gaan vullen in deze versie. In het begin van de film zien we al gelijk dat John Oliver een waardige opvolger van Rowan Atkinson is voor de stem van Zazu. Op een vergelijkbare manier zet hij de vogel met dezelfde Britse humor neer. James Earl Jones is de enige stem die we ook in het origineel hoorden. De grootste vraag was uiteraard wie het iconische duo Timon en Pumbaa zouden gaan inspreken. De opluchting is dan ook groot als blijkt dat Seth Rogen en Billy Eichner dit volledig onder controle hebben. Het duo staat weer garant voor veel plezier met een mooie verwijzing naar Belle en het Beest. Waar we het meest aan moeten wennen is Scar. In het origineel prachtig neergezet door Jeremy Irons. Chiwetel Ejiofor doet zijn best een eigen versie te maken, maar dit heeft toch tot gevolg dat vooral de looks van Scar nu enger zijn dan zijn stem.

Respect voor het origineel

The Lion King anno 2019 ziet er geweldig uit. De Afrikaanse landschappen komen tot leven en ook de dieren zijn in hun verschillende maniertjes en bewegingen erg geloofwaardig. Jon Favreau heeft de film met veel respect voor het origineel aangepakt. De bekende openingssong wordt nog steeds vertolkt door Lebo M en naast wat andere grappen en een extra nummer gemaakt door Beyoncé, is de vergelijking met de film uit 1994 treffend. En gek genoeg is dat ook de enige zwakke plek van de film. De film lijkt erg op het origineel, alleen uiteraard een stuk mooier en natuurgetrouwer nu. En om die reden is deze 'live action' dan ook net iets minder vernieuwend dan andere films als Aladdin.

25 jaar na het origineel is het weer ouderwets genieten als de film start met het herkenbare geluid van Lebo M en The Circle of Life. The Lion King heeft met de versie van Favreau een frisse opknapbeurt gehad. Timon en Pumbaa stelen nog steeds de show en het Afrikaanse landschap ziet er mooier uit dan ooit. Het is niet genoeg om echt te verrassen, maar nog steeds een garantie voor een prachtige film.