Recensie 'The Dead Don't Die'

Een nieuwe zombiefilm waar de ondoden niet hunkeren naar hersenen, maar naar dat wat ze deden toen ze nog leefden: The Dead Don't Die. Weet deze film, naast de killer-cast die het verhaal mag vertolken, iets nieuws te brengen in de lange lijn van zombie-klassiekers? Ondanks de hoop die de trailer met zich meebrengt, is het antwoord op deze vraag teleurstellend 'nee'.

In het rustige dorpje Centerville zijn de agent Ronnie Peterson (Adam Driver) en Chief Cliff Robertson (Bill Murray) rustig op patrouille, als op de radio het nieuws te horen is dat het klimaat verstoord is, en daarmee ook het dag-nachtritme. "This isn't going to end well", reageert Ronnie, die zich bewust lijkt te zijn van het plot en zijn rol als acteur. Al snel wordt duidelijk dat er merkwaardige veranderingen plaatsvinden in het dorp. Als twee werknemers van het lokale restaurant gevonden worden nadat ze bruut vermoord en deels opgegeten zijn, wordt vermoed dat er zombies in het spel zijn. Zo begint de opkomst van de zombies in Centerville.

Typisch Jarmusch

Regisseur Jarmusch kennen we van onder andere Stranger Than Paradise (1984) en Only Lovers Left Alive (2013). Zijn stijl is het resultaat van zijn drang zich te willen keren tegen de gebruikelijke manieren van vertellen. Jarmusch laat vaak geen duidelijke plot-ontwikkelingen zien, gebruikt veel stiltes, en zijn doel is om het publiek de echte tijd, evenals de sfeer en het humeur van de personages te laten beleven. Zo ook in The Dead Don't Die: er is nauwelijks achtergrondmuziek, weinig sprongen in de tijd, en je ervaart de scènes qua tijd en geluid precies hoe de personages dit doen. Hierdoor is de film langdradig en het plot lijkt zich niet te ontwikkelen. Als kijker is het niet duidelijk waar het verhaal heen gaat, of hoe lang het nog duurt. En dan is het plotseling afgelopen. Deze absurdistisch ogende stijl past niet bij het zombie-genre van de film.

Een sneer naar het Amerika van Trump

Jarmusch houdt ervan om naar Amerika te kijken als een buitenlander, wat de stiptheid van de satire richting Amerika in de film verklaart. De film begint scherp en zet meteen de toon, wat een bepaalde verwachting schept voor wat nog komen gaat. Echter, door de trage stijl van Jarmusch blijft de satire in het overige deel uit. Enerzijds is het fijn dat Jarmusch niet overdrijft met de satire, wat de film enkel een nieuwe satirische film zou maken, anderzijds zijn de grappen te makkelijk en niet van een geraffineerd niveau. "Keep America white again" op het rode petje van de racistische boer Frank (Steve Buscemi) is té voor de hand liggend.

Vermakelijk, maar niet bevredigend

Adam Driver is, na de geslaagde samenwerking met Jarmusch in Paterson (2016), perfect voor deze filmstijl met zijn lage stem en droge uitstraling. Aan hem en de overige cast ligt het in ieder geval niet. De film is een bijzonder samenkomen van acteurs in een genre waar al veel mee geëxperimenteerd is, en heeft een originele insteek door de absurdistische stijl van Jarmusch. Echter, The Dead Don't Die is nu enkel een afgeraffeld ogend concept. De film is het nét niet en had veel meer kunnen zijn.