Recensie 'Disney's Snow White'

Na een serie van live-actionversies van tekenfilms uit de Disney-stal, is het nu de beurt aan Disney's eerste avondvullende animatiefilm uit 1937: Snow White and the Seven Dwarfs (1937). Zoals we inmiddels gewend zijn, waren er na de release van de eerste trailer weer een hoop mensen die al aan het klagen waren toen bleek dat Rachel Zegler (The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes) de hoofdrol zou spelen. Hoe kon de boze koningin, gespeeld door Gal Gadot (Wonder Woman), nou in schoonheid worden afgetroefd door haar? Een hoop ophef, maar ook terecht?

(Onnodige) aanpassingen

Disney heeft het verhaal van het origineel uit 1937 een kleine poetsbeurt gegeven. Zo is er in plaats van een prins gekozen voor de introductie van een nieuw personage: Jonathan (Andrew Burnap). Dit om Sneeuwwitje een wat modernere kans op echte liefde te geven. Helaas voelt deze toevoeging wat onnodig. Voor de groep bandieten om hem heen geldt een beetje hetzelfde. Ook lijkt het alsof Disney een standaard template heeft voor het krachtige lied dat de vrouwelijke hoofdpersoon krijgt. Het voelt alsof we het nummer vaker hebben gehoord. De andere liedjes die extra zijn toegevoegd om de film wat uit te breiden, geven ook dat onnodige gevoel. Soms is het originele verhaal al genoeg met wat kleine hedendaagse aanpassingen.

Kleurrijk

Gelukkig doet de film verder een hoop goed. Hoewel het even wennen is als we voor het eerst kennis maken met de zeven dwergen in deze moderne versie (Bij Dopey is het een beetje de vraag of hij nou schattig is of een beetje eng), merk je dat de zaal om je heen nog moeilijk kan blijven stilzitten als het welbekende Heigh-Ho wordt ingezet. Wat verder opvalt, is dat de film fantastisch gebruik maakt van kleuren en visuele aspecten. Het is echt een genot om naar te kijken. De kleding, de dieren, het bos, het kasteel, over alles is goed nagedacht en ziet er goed uit. Grappig detail is dat er nog verwijzingen in de film verborgen zijn naar onder andere Ghostbusters (1984) en Die Hard (1988).

Ophef om niks

Zegler laat aan al haar critici zien dat alle ophef nergens op slaat. Ze zet een goede en geloofwaardige Sneeuwwitje neer. Zet daar een zeer sterke Gadot naast als boze koningin en je hebt twee fantastische hoofdrolspeelsters. Als we eenmaal gewend zijn aan Dopey en de andere zes dwergen, blijkt ook hoeveel aandacht er is gegaan naar het uitdenken van hun personages. Met Snow White (2025) laat Disney zien dat ze een goede reden hebben om door te blijven gaan met haar classic animatiefilms opnieuw als live-actionfilm te maken. Over twee maanden volgt dan ook de volgende: Lilo & Stitch (2025).

Snow White is een goede adaptatie geworden van de animatiefilm uit 1937. Een prachtig kleurrijk en vrolijk spektakel voor de hele familie. Zegler zal met deze film de kritiek die men tegenwoordig zo graag uit zonder een film gezien te hebben doen verstommen. Bereid je voor om met de hele zaal Heigh-Ho te gaan zingen. En zoals de magische spiegel aangeeft: ware schoonheid zit van binnen.