Recensie 'The Midnight Sky'

George Clooney kruipt voor de zevende keer op de regiestoel. Dit keer, een door Netflix geproduceerde sciencefictionfilm met een naargeestige boodschap. De film is gebaseerd op het boek Goodmorning, Midnight van Lily Brooks Dalton. Naast regie treedt hij ook op als producent, samen met zijn compagnon Heslov Grant. De zestigjarige Clooney liet speciaal voor deze film een imposante, witte baard staan. Maar levert hij ook een imposante film af?

Augustine Lofthouse (George Clooney) is een astronoom op leeftijd die alleen op de wereld achterblijft. Door een apocalyptische gebeurtenis is de wereld een dystopische plek geworden. De laatste mensen zijn zojuist vertrokken naar K-23, een maan die om de planeet Jupiter heendraait, in de hoop daar een nieuw Eden te kunnen stichten. Lofthouse blijft achter in zijn observatorium op de Noordpool. Het is zijn taak om het terugkerende ruimteschip Aether dat naar de aarde wil terugkeren, te waarschuwen voor de situatie op aarde. Geholpen door het jonge meisje Iris (Caoilinn Springall), die is achtergebleven, trotseert hij het barre weer en andere gevaarlijke omstandigheden om zich te verplaatsen naar een andere basis waar de antenne sterker is om de bemanning te kunnen bereiken.

Workaholic

In flashbacks zien we een jonge Augustine (Ethan Peck) die als wetenschapper alles opoffert voor zijn werk. Een echtgenoot en een goede vader voor zijn dochter is hij nooit geweest. In het heden zien we hem worstelen met zijn demonen die hij onder controle probeert te houden met sterke drank. Om zijn kwakkelende gestel op orde te houden neemt hij dagelijks bloedtransfusies. Iris, het meisje dat niet praat, blijkt later nog een grote rol in het geheel te spelen. Springall speelt een sterke rol met haar indringende ogen, tegenover Clooney.

Aan boord van de Aether volgen we de bemanning onder leiding van Sully (Felicity Jones). De overige bemanningsleden Adewole (David Oyelowo), Mitchell (Kyle Chandler), Sanchez (Demián Bichir) en Maya (Tiffany Boone) wanen zich even thuis door middel van hologrammen, het enige lichtpuntje dat ze aan boord hebben. Ze raken uit koers en krijgen te maken met ruimtepuin dat het overgrote deel van het schip beschadigd. Als ze het schip aan de buitenkant moeten repareren, krijgen ze ook nog te maken met rampspoed.

Leentjebuur

Clooney heeft duidelijk gekeken naar films als Gravity (2013) (waar hij zelf in speelde) en Interstellar (2014) en visueel zit de film dan ook sterk in elkaar. Met name de beelden in de ruimte in het tweede uur van de film zijn overtuigend. Denk aan de ruimtepuinregen waar het schip in belandt als ze uit koers raken.

De film heeft een prachtige score van componist Alexandre Desplatt. Met zijn orkest geeft hij de film net wat meer lading. Het is jammer dat de film dat nodig heeft want het mag er dan allemaal gelikt uit zien, het script, de balans en de verhaalontwikkeling laten wel iets te wensen over. Clooney neemt in het eerste uur teveel tijd om het verhaal te duiden, terwijl het tweede uur vol zit met spectaculaire ontwikkelingen die de film wel de nodige vaart geven maar verder weinig toevoegen om dat waar het echt over moet gaan. Zo komen de karakters te weinig tot leven en blijft het verhaal daarom wat op de oppervlakte. Het einde zie je als kijker wellicht aankomen maar voelt aan de andere kant ook net wat te pathetisch.