Recensie 'Titane'

Al in het openingsshot van Titane (2021) zien we dat Alexia (Agathe Rousselle) geen gewoon meisje is. Bij haar vader in de auto maakt ze continue motorgeluiden. Als haar vader haar maant daar mee te stoppen, trapt ze vervolgens tegen zijn stoel. In de commotie die dan ontstaat, krijgen ze een auto-ongeluk en Alexia is er slecht aan toe. Ze krijgt een stalen constructie om haar hoofd en moet lang revalideren. Ze gaat verder door het leven met een titanium plaat in haar hoofd. Een groot litteken aan de zijkant van haar hoofd zal haar daar altijd aan herinneren. Maar de jonge Alexia is nog braaf bij wat Alexia later wordt.

Verwacht van regisseur Julia Ducournau geen conventionele of toegankelijke film. Wie haar carrière een beetje gevolgd heeft, weet dat ze de jury en het publiek in Cannes schokte in 2016 met haar kannibalenfilm Raw (2016), waar ze toen de FIPRESCI-prijs mee won.

Pitspoes

Alexia voelt zich na haar ongeluk des te meer aangetrokken tot auto's en metaal. In haar professie van schaars geklede danseres glijdt ze verleidelijk over de motorkap van de verschillende bolides, met name kleurrijke Cadillacs. Ze heeft zelfs aanbidders die om haar handtekening vragen. Zelf heeft ze moeite met intermenselijke relaties. In het eerste half uur van de film zit nogal wat expliciet geweld waarin getoond wordt wat ze met haar liefdespartners doet. Hier moet je even doorheen en is minder geschikt voor de wat gevoeligere kijker. De echte intimiteit heeft ze vreemd genoeg met een auto, wat later in de film een belangrijke verhaallijn wordt.

Hierna verandert de film van toon als Alexia zich voordoet als een vermiste jongen, Adrien genaamd, die herenigd wordt met zijn vader (Vincent Lindon), een getroebleerde brandweerman die altijd hoop heeft gehouden op een weerzien met zijn zoon. Met kort haar, een gehavend gezicht en een lijf dat iedere dag wordt afgebonden om haar vrouwelijke vormen te maskeren, bouwt ze langzaam een band op met haar 'vader'. Ondertussen groeit er iets in haar buik wat verdacht veel op titanium lijkt en stroomt er geen bloed maar motorolie uit haar aderen.

Controversieel

Wat dat betreft doet de impact van de film wel een beetje denken aan Crash (1996) van regisseur David Cronenberg, vijfentwintig jaar eerder op het festival. Al is die film wel een stuk consistenter dan deze Titane, die toch net iets te veel wil vertellen en daardoor alle kanten op lijkt te gaan. En pas voor de tweede keer in het bestaan van het festival wint een vrouw de Gouden Palm. In 1993 won The Piano (1993) van Jane Campion die prijs. Er is dus nog een lange weg te gaan.

Rousselle levert een gedurfde en gewaagde rol af als actrice in haar eerste lange film en baart daarmee opzien. Ducournau levert een volstrekt unieke en originele film af. Ze maakt geen films om te choqueren maar ze wil films maken die het publiek niet onverschillig laten. "Wat de reactie op mijn film ook is, het maakt mij niet uit als er maar een reactie uitgelokt wordt," zegt ze zelf. Titane zal zeker niet voor iedereen zijn maar wie van uitdagende cinema houdt, moet de film gaan zien.